Aangezien ik vandaag mijn jaarlijkse feestdag vier, vergeeft u het mij wel dat ik u vandaag niet op veel tekst trakteer? In plaats daarvan een feestplaatje om de beentjes los te smijten.
httpv://youtu.be/3Z7_LXJozXE
Changer!
Page 39 of 236
Ken je dat fenomeen waarbij je voor alles nog zeeën van tijd hebt en waar er opeens “iets” gebeurt (butterfly effect anyone?) waardoor die periode opeens de stilte voor de storm bleek te zijn?
Zwaai als je me tegenkomt, want ik ben net van uit de stilte in de storm terecht gekomen waardoor het enkele tandjes bijsteken is.
Tijd om de GTD-technieken erbij te halen! 3-2-1 GO!
Vandaag stond het jaarlijks Hitachi Forum op het programma:
- Hoe ziet Hitachi Data Systems de markt evolueren?
- Waar legt HDS het komend jaar de focus op?
- Breekt “flash” storage door in 2013?
- Storage Economics!
Dit en nog veel meer werd door een ruim publiek van partners en klanten gesmaakt. Verwacht binnenkort mijn “view on things” online.
Om te zeggen dat ik drigend wat meer moet slapen. En er staat een redelijk drukke week voor de boeg.
Vandaag klantenbezoeken, morgen ganse dag eventje doen en de rest van de week ofwel opnieuw naar klanten ofwel zwaar tijd investeren in mijn presentaties voor de opkomende workshops.
Deze week mijn Powerpoint skills eens aanscherpen en proberen een Prezi-like PPTX te maken. Stay tuned for more!
Rest me enkel nog een aflevering van “Met man en macht” en daarna “Top Gear”.
Good day and good night.
Wanneer men mij vraagt wat mijn job is, dan zou ik moeten antwoorden “Presales Consultant”.
Tenminste, dat zou ik moeten antwoorden als ik de functieomschrijving gebruik die op mijn contract vermeld staat.
Voor mensen in dezelfde werkwereld is dat meestal klare taal. Voor mensen daarbuiten zegt het zeer weinig en vaak komen ze door deductie nog tot de verkeerde conclusies ook.
Alternatieven zijn er genoeg: sales engineer of solution architect kom je regelmatig tegen, maar eigenlijk vind ik geen van beide goed.
Sales vind ik sowieso een “vies” woord.
Sales guys oftewel verkopers – dat doet me altijd denken aan de stereotype stofzuigerverkopers die deur aan deur gaan, weet u wel?
Presales insinueert wel dat mijn job zich afspeelt voor het sales gebeuren, maar eigenlijk zegt het nog te weinig.
Solution architect vind ik beter: een klant heeft een probleem waarvoor hij uiteraard een oplossing zoekt. Die oplossing wordt bedacht en uitgetekend door een architect. En we zijn er… bijna.
Zelf geef ik er de voorkeur aan om mezelf een “storyteller” te noemen.
I tell stories for a living.
Zo omschrijf ik mijn job aan mensen voor wie mijn sector een “ver-van-mijn-bed-show” is.
Het zit namelijk zo: presentaties geven zijn een groot deel van mijn tijdsbesteding en ik doe er alles aan om daar vooral geen typische, saaie presentaties van te maken zoals velen het wel brengen.
In plaats daarvan tracht ik er een verhaal van te maken, want mensen houden van een goed verhaal. Allemaal, één voor één.
Als je wil weten wat ik bedoel met storytelling, kijk dan eens naar enkele TED presentaties. Of check een pecha kucha event (20 slides en slechts 20 seconden per slide).
Mensen houden niet van slidedecks waarop meer dan 5 woorden staan. Dan lezen ze een boek dat geprojecteerd wordt in plaats van de luisteren naar de spreker. Het publiek vindt het dus saai en als spreker voel je je ook niet al te best. Big no-no dus!
Makkelijk hoor ik u denken? Eigenlijk wel, zolang je er niet over nadenkt.
Verhalen vertellen is namelijk aangeboren en doen we allemaal dagdagelijks (als je tegen een vriend / collega / partner / … vertelt hoe je dag was, dat concert geweest was,… dan vertel je dat als een verhaal, niet als een droge opsomming van feiten).
Het spel verandert van moelijkheidsgraad wanneer we een “story” willen vertellen voor een publiek van meer dan 5 mensen over een onderwerp dat minder “naturelle” aanvoelt dan wat we het afgelopen weekend als tijdsverdrijf deden.
Plankenkoorts, de draad kwijt zijn, zenuwachtig zijn… iedereen die al eens een presentatie gaf, weet wat ik bedoel.
Steve Jobs was een meester storyteller. Zijn passie en flair kennen tot op vandaag geen gelijke.
Zijn manier van vertellen – zijn product of oplossing aan zijn publiek duidelijk maken – dat is waar ik op mik.
Als je je verhaal zo goed kan brengen dat mensen bij het verlaten van de zaal even enthousiast zijn als je zelf bent, als de passie is overgesprongen, pas dan heb je als storyteller je werk goed gedaan.
Goeie slidedecks zijn cruciaal, maar in the end ligt de grootste verantwoordelijkheid bij jezelf als verteller.
Slides zijn simpelweg “a means to an end”, je gereedschapskist zeg maar. Waar ik vroeger pertinent 100 slides nodig had voor een bepaald verhaal, doe ik datzelfde verhaal nu met 10 slides én krijg ik betere feedback!
En op die slides, daar staat meestal niet veel op. Een veelzeggende foto, één enkel keyword,… De samenhang die vertel ik wel, dat moet niet op het bord staan.
En eigenlijk zijn die 10 slides er nog 8 teveel. Een intro en een outro slide moeten volstaan. De rest vertel ik wel en laat ons voor het gemak er een whiteboard bij nemen, want “whiteboarding” is the way to go.
Storytelling / evangeliseren – oftewel iets zo graag doen dat het nooit voelt als “werken”.
Happy doing what I do best.
Deze week een kleine “addendum” aan mijn home backup oplossing toegevoegd: Crashplan niet alleen naar de “cloud” laten backuppen, maar een tweede dataset naar een NAS “lokaal” laten backuppen. Niet omdat ik geen vertrouwen heb in het online gedeelte, maar wel omdat restores gewoon een pak sneller lokaal lopen.
Voor een enkele file hebben we geen issue. Wanneer ik een “total meltdown” van mijn Mac heb en een nieuwe koop, dan wil ik die 500GB liefst niet hoeven te downloaden. En ja, dat zou pas moeten nadat ook mijn Time Machine backups corrupt zouden zijn én wanneer mijn snapshot images die elke dag lopen ook niet meer te restoren vallen.
Concreet kan ik stellen dat ik een vierde (en voorlopig laatste) “tier” heb toegevoegd aan mijn backup schema.
Awesoommmmeee. /*end geek chit-chat*/
Vandaag is het de eerste dag van de tweede maand van het nieuwe jaar! Jup, januari 2013 is al voorbij en komt nooit meer terug!
Dat het allemaal snel gaat verdekke! Ik heb het gevoel dat ik gisteren oudjaar aan het vieren was en opeens denken we al geleidelijk aan aan het einde van de winter en dus de eerste lentedagen.
Het zal een teken zijn dat ik me amuseer in wat ik doe, want als er iets is dat ik onthouden heb uit “vroeger”: wanneer je je verveelt duurt alles altijd veel langer dan wanneer je je amuseert.
Het zat er al een tijdje aan te komen en aangezien ik vandaag in Leuven moest zijn en er aldaar winkels zijn die Apple stuff verkopen, was het tijd om een iPad upgrade door te voeren.
Mijn andere iPad is er nog eentje van de eerste generatie en dateert uit 2010 – een eeuwigheid voor zulke toestellen. Tot ongeveer een jaar geleden deed het nog prima wat ik ervan verwachtte, maar sindsdien is het allemaal bergafwaarts gegaan. iOS 6 is niet meer beschikbaar voor de iPad 1 en alles voelde ook erg traag aan.
Voor Apple is de iPad 1 officieel “end of life” en sinds nu ten huize Unexpected dus ook. Ik heb me vandaag een iPad Mini aangeschaft. Voor de verandering een witte (al mijn andere Apple goodies zijn de zwarte varianten) gekozen en in tegenstelling tot mijn iPad 1, géén “full option” exemplaar.
Ik ben voor de 16GB wifi-only versie gegaan. Wifi omdat ik geen zin heb in een data-abo voor de iPad en ook omdat ik overal wel via wifi op het net kan. En indien dat niet kan, gebruik ik mijn iPhone + personal hotspot feature wel. 16GB ipv 64GB omdat ik de “uplift” (lees: de meerkost) die Apple aanrekent voor die extra capaciteit, behoorlijk duur vind en ook omdat ik eigenlijk toekom met 16GB. Ondertussen staat er alles op wat ik tot nu toe op mijn iPad 1 gebruikte en ik heb nog 7GB vrij.
Alles hangt natuurlijk af van de gebruiker: als je het toestel gebruikt als image-tank of andere capaciteitsvretende use-cases, dan zou ik zeker voor 32GB of 64GB gaan… in my case: 16GB will do.
Waarom geen iPad 4 met Retina display? Te duur en ook te groot. De iPad Mini is interessanter voor mijn gebruik. Ligt beter in de hand, weegt minder en ook al heeft het nog steeds dezelfde resolutie als de iPad 1 – door de kleinere schermdiagonaal is de dpi-waarde van het scherm beter en is tekst dus scherper.
De geruchtenmolen insinueert dat we in september een iPad Mini met Retina display voorgeschoteld krijgen. Misschien upgrade ik dan wel. We’ll see. Tot als het zover is, gaat deze iPad Mini mij serieus bekoren!
Dit is een vervolgpost op een eerdere post – Shared Storage.
SAN – Storage Area Network – is de meest pure vorm van storage die je kan verkrijgen. In de volksmond zegt men “SAN” tegen de shared storage omgeving wanneer men spreekt over een “block-based” storage oplossing. Om uit te leggen wat daarmee bedoeld wordt, spoelen we terug naar onze computer thuis.
Als je een harde schijf in je computer installeert, dan kan je daar op zich weinig mee doen. Die schijf moet geformateerd worden zodat het besturingsysteem (oftewel OS van Operation System) ze herkent als opslagmedium, waarna er een bestandsysteem op gemaakt kan worden (vanaf nu file-system).
Op het moment dat de harde schijf in de computer zit en geformateerd is, is het een “block-device”. Het OS ziet een opslagmedium, maar het kan er niet van lezen of naar schrijven omdat er geen file-system op zit.
Een file-system is praktisch altijd gelinkt aan het OS: Windows gebruikt vandaag NTFS (NT File System en NT verwijst naar Windows NT, het allereerste “professioneel” OS van Microsoft).
Vroeger had je op Windows ook FAT16/32, wat je nog kan tegenkomen als je bv. een USB-stick wil formatteren. Apple gebruikt dan weer MAC OS Extended op hedendaagse systemen. En zo heeft elk OS zijn eigen variant van een file-system, die zo goed als nooit compatibel zijn onderling.
Hieruit kan je concluderen dat een applicatie of zelfs een OS nooit “rechtstreeks” naar een SAN kan schrijven. Er moet eerst een file-system aangemaakt worden alvorens er bestanden weggeschreven / gelezen kunnen worden van de SAN.
De SAN bestaat dus uit X aantal harde schijven + controllers die de intelligentie van het systeem uitmaken. Met die controllers (en de bijhorende management software) gaan we een aantal van die harde schijven bundelen in een groep die ervoor zorgt dat wanneer er een harde schijf stuk gaat, er automatisch een reserve exemplaar in de plaats komt zonder dat er data verloren gaat.
Deze configuratie noemen we een RAID-groep (Redundant Array for Independent Disks) en er bestaan verschillende varianten met elk zijn voor- en nadelen. Op dit moment is dat echter onbelangrijk en ga ik daar niet verder op in.
Nu hebben we dus een RAID-groep met daarin X aantal harde schijven. Op die groep gaan we een “virtuele” harde schijf maken en dat noemen we een Logical Unit (LU). Soms wordt dat ook een LUN (Logical Unit Number) genoemd, maar technisch gezien wordt een LU pas een LUN wanneer ze aangeboden wordt aan een server.
Ook dat maakt weinig uit op dit moment, zo lang het duidelijk is dat we op die “fysische” groep van schijven (RAID-groep) een “virtuele” schijf gemaakt hebben die even groot is als de som van de fysische schijven in de RAID-groep.
Kanttekening:
- De “virtuele” schijf moet niet even groot zijn als de totale som, maar is maximaal even groot + best practise zegt dat je 1 “virtuele” schijf maakt per RAID-groep (waarom leg ik later wel uit)
- De “virtuele” schijf is eigenlijk niet gelijk aan de totale som van de fysische schijven in de RAID-groep omdat je 1 of meerdere schijven niet kan gebruiken omdat die er voor zorgen dat je data niet verloren is wanneer er een schijf stuk gaat. Voor nu is dat echter niet belangrijk en gaan we gewoon van een simpele 1-op-1 stelling uit om alles high-level te kaderen
Het is de “virtuele” schijf oftewel LU(N) die we via een storage-netwerk (SAN, remember?) aan de server aanbieden. De server ziet die LU(N) dan alsof er in de server zelf een harde schijf is toegevoegd. Met andere woorden – het OS moet die LU(N) formatteren en er een file-system op plaatsen alvorens de applicaties er iets mee kunnen doen. En dat is in essentie wat een SAN is / doet en waarom we dat een “block-based” storage platform noemen.
Nog interessant om weten: dat “netwerk” waarmee de SAN aan de servers gekoppeld is, is meestal een glasvezel netwerk (FC – Fibre Channel) dat vandaag tot 8Gb/s aankan. Anderzijds is er ook de mogelijkheid om over het IP-protocol te werken en dan spreken we van een iSCSI SAN in plaats van een FC-SAN. iSCSI kan in 1Gb/s of 10Gb/s aangeboden worden.
Typisch zie je iSCSI in kleinere omgevingen of omgevingen waar men al zwaar geïnvesteerd heeft in een IP-netwerk. Een FC-SAN vereist een FC-netwerk met speciale switches, waardoor de kostprijs ook hoger ligt.
Hopelijk is de term SAN als variant van Shared Storage nu duidelijker? Zoals gewoonlijk zijn vragen of feedback welgekomen in de comments hieronder! Next up: NAS oftewel Network Attached Storage.
Ik had het moeten weten toen ik gisteren schreef dat regen beter is dan sneeuw. Vandaag heb ik maar liefst drie uur gedaan over een traject dat ik bij normaal file verkeer (zot dat ik dat al normaal vind eigenlijk…) afleg op ongeveer een uur en een kwartier.
Ongevallen, accordeonfiles, mensen die af en toe remmen om te testen of de remmen nog werken (?)… oh en dan heb ik het nog niet over mensen die mistlampen aansteken vanaf dat de zichtbaarheid onder de 3km zakt. En ja, dat was sarcasme.
Prutsers. Dat zijn het. Ik ben voorstander om elke X jaar het rijbewijs te herevalueren. Dat zal het kaf van het koren scheiden en misschien ook wat geld in het laadje brengen van de overheid.
Hoor ik daar een win-win situatie?
Recente Comments