Sinds vorige week heb ik een account op App.net – een betalende tegenhanger van Twitter waardoor de makers kunnen garanderen dat er geen commerciele initiatieven zullen plaatsvinden zoals betaalde tweets, gesponsorde accounts,… Los daarvan ziet het er allemaal uit zoals Twitter, met als grootste verschil dat je 256 karakters kan schrijven in een bericht ipv 140 bij Twitter. Check zeker de website om een meer “in depth” uitleg te krijgen van het hoe en waarom…
Uiteraard zit er nog niet zoveel volk op App.net (de kostprijs is $36 per jaar, Twitter is gratis…) maar ik heb de indruk dat de berichten “interessanter” zijn. Al wie al een tijdje op Twitter zit, heeft dat platform zonder twijfel zien transformeren van een push-berichten-platform naar een alternatief op mIRC, MSN en consoorten. Veel “nieuwe” twitterati voeren ganse chatgesprekken op Twitter, wat volgens mij in gaat tegen de oorspronkelijke bedoeling van het concept.
Nu goed. De gebruikers bepalen waar het platform naartoe gaat en daarmee basta. Mij stoort het af en toe en daarom dwaal ik nu ook rond in App.net. U kan me daar vinden onder dezelfde handle als op twitter – namelijk “Unexxx”.
Op de iPhone gebruik ik trouwens NetBot als client, een app van de makers van TweetBot. Zelfde interface, zelfde manier van werken, andere kleurtjes. Handig.
Tot straks, op App.net?
Page 42 of 236
Een iPhone (en gelijk welke smartphone, maar een mens verwijst al eens graag naar zijn eigen exemplaar) is eigenlijk een pracht van een toestel als je stilstaat bij wat je er allemaal mee kan doen.
Foto’s maken is een van de meest populaire toepassingen, zeker gezien de kwaliteit van de foto’s op de meest recente iteraties van de iPhones en de Galaxies out there. Ik maak dagdagelijks foto’s met de iPhone, ook al heb ik kwalitatief betere DSLR’s en systeemcamera’s in huis. Waarom dan met de smartphone? Gemak. Snel. Altijd bij de hand. En ga zo maar door. Ik meen me trouwens te herinneren dat de iPhone de meest populaire camera op Flickr is…
Mijn “dedicated” camera’s haal ik eigenlijk alleen nog uit als topkwaliteit primair is of als ik me gewoon nog eens wil toeleggen op fotograferen. Puur voor de fun of it dus.
Een van mijn favoriete vormen van fotografie is “timelapsing“: een reeks foto’s maken vanop statief en die dan aan elkaar hangen in een filmpje! Mijn Nikon D90 kan dit spijtig genoeg niet standaard (mijn Panasonic GF-1 ook niet) en dus moet je al extra toestellen kopen die dat voor jou regelen (ik heb er zo een in bestelling, zodra ik dat heb mag je daar een review van verwachten trouwens).
Een smartphone zou geen smartphone zijn als er geen app is die timelapsing kan aanbieden. Ik heb zelf de app “Timelapse” gekocht (er bestaat ook een gratis versie met beperkingen) maar er zijn nog vele andere apps, dus test gerust uit voor je koopt. De camera is er dus, de software ook… maar het statief niet. En laat timelapsing onder statief nu redelijk onmogelijk zijn ;-).
Ik heb een Gorillapod-statief dat me ideaal lijkt voor mijn iPhone op te monteren, maar een iPhone heeft geen mountpoint voor statieven… dus, say hello to the GLIF van StudioNeat. GLIF is niets meer dan een plastic houdertje op maat van je smartphone dat je toelaat om je smartphone te monteren op een statief.
Ik heb ook de SERIF gekocht. wat eveneens een plastic houdertje is waarmee je je iPhone zoals een fotokader op je bureau kan plaatsen – handig voor FaceTime of het bekijken van filmpjes. En je kan de SERIF opbergen in de GLIF wanneer je deze niet gebruikt. Het geheel kan je met de Ligature (een metalen ring) aan je sleutelbos hangen, kwestie dat je je houders altijd bij hebt.
Zijn er dan geen nadelen? Jep. Eentje. Maar ik weet niet of er een oplossing voor kan bestaan. De GLIF en de SERIF kunnen enkel gebruikt worden met een “naakte” smartphone – dus zonder hoesje, bumper, skin,…
Naast timelapsing kan je trouwens met bovenstaande combo ook aan stopmotion fotografie doen. Ook een plezante bezigheid!
Ik heb het een paar dagen stil gezwegen, maar aangezien het pretty obvious is op de Flickr pagina (en dus in de view hier aan de rechterzijde): 2013 wordt nog eens een poging tot een project 365 – een foto per dag met de bedoeling om me later, als ik er zelf terug naar kijk, perfect te herinneren wat ik op dat moment aan het doen was.
In 2011 heb ik het al eens geprobeerd, maar heeft het maar een week of twee geduurd. Het probleem was volgens mij dat ik de foto’s maakte met mijn standalone camera, en die heb je nu eenmaal niet altijd bij. Mijn iPhone 3G had een te lage kwaliteit op gebied van foto’s maken en die wou ik dus niet gebruiken en dus ging het project ten onder aan het ontbreken van een camera die ik altijd bij de hand had.
Deze keer dus opnieuw, met de iPhone 5 als hoofdcamera. Ik sluit mijn andere camera’s niet uit, maar ik vermoed dat meer dan 90% van de foto’s met de smqrtphone gemaakt zullen worden.
Benieuwd of ik het deze keer tot een goed einde breng… Te volgen via Instagram en Flickr.
U weet of u weet niet dat Google sinds een jaar een eigen laptop en desktop computer op de markt zet (met hulp van Samsung, Acer,…) die ze Chromebook en Chromebox genoemd hebben. U komt er zelf wel achter welke naam bij welk product hoort mag ik veronderstellen?
Soit. Concreet zijn het “cloud devices” wat zoveel wil zeggen als “we slaan al uw data op in de Google wolk waardoor er geen superstraffe hardware nodig is, waardoor de prijs zakt en waardoor Google voor alles zorgt. Dat is het concept en daar kan u al dan niet voor te vinden zijn (ahja, want uw data zit in de Google cloud en niet veilig bij u thuis op de harde schijf… al kunnen we over die veronderstelde veiligheid lustig discussieren).
Persoonlijk vind ik het concept prima en ik gebruik al jaren Google als toeleverancier (GMail, Google Calendar, Google Reader, Docs,…) waardoor ik tot het groepje mag gerekend worden dat fan is van alles in de cloud droppen. Ik ben trouwens ook een fervent gebruiker van DropBox en Crashplan. Dat eerste voor mijn documenten en het tweede voor alles te backuppen (meer dan 300GB moest u het zich afvragen).
Google cloud devices dus. Ik heb een Chromebook van Samsung op de kop getikt. Een 5-series, in het wit en met 3G functionaliteit. Dat laatste omdat de 3G versie goedkoper is dan de wifi-only versie en ook omdat het een cloud toestel is, waarmee je bitter weinig kan doen zonder internettoegang (en dan ook zonder cloud toegang). Je kan wel lokaal op het flash geheugen bestanden bewaren of op een SD-kaartje, maar het concept is dat je alles in de cloud steekt.
De hardware specs zijn niet om achterover te vallen, maar dat maakt weinig uit. Intel inside (Atom CPU), 2GB RAM, onboard video, 16GB flash voor lokaal iets te bewaren, uitbereidingsslot voor SD kaartje, wifi, 3G, VGA-out, sound-out/in en een webcam. That’s it. Oh, het scherm is 12,1″ en heeft een resolutie van 1280×800. Niet onbelangrijk is dat de batterij verondersteld wordt om het 8,5u uit te houden!
Na twee maanden het toestel in huis te hebben, kan ik zeggen dat het een blijvertje is. De batterijduur en het gebruiksgemak zijn top en de Chromebook heeft zijn plaats tussen de Macbook en de iPad / iPhone te pakken. Als ik bijvoorbeeld ‘s avonds een blogpost wil schrijven, pak ik de Chromebook van de salontafel en begin ik er aan. Geen stroomblok voor een laptop nodig, maar wel een toetsenbord en touchpad ter beschikking voor lijvige posts.
Kan een Chromebook een “echte” laptop vervangen? Neen. Daarvoor is het toestel niet krachtig genoeg en aangezien je ook geen lokale software kan installeren, kan ik er niet alles mee doen wat ik op de Mac doe (LightRoom bijvoorbeeld). Ik vind het een super interessant toestel om content te maken (waar een iPad voor mij vooral interessant is om content te consumeren) wanneer het vooral over tekst gaat. Multinedia content maken is teveel van het goede.
Bluetooth zou ook nog een welgekomen add-on zijn, zoveel kost een chipsetje niet dus voor de prijs moeten ze het niet laten. Een Chromebook is ideaal voor mensen die enkel willen surfen, mailen en “light” content maken en een laptop experience willen hebben.
Van software updates moet je je trouwens ook niks aantrekken. Bij het booten checkt het toestel met Google of er een update is en indien nodig kan je die dan installeren. Als het OS om zeep is, boot je in repair mode en installeer je een fresh copy via de cloud. En dat werkt goed – ik heb een reinstall getest en op een kwartiertje was alles up & running. Daarna gewoon je wifi netwerk toevoegen. aanloggen met je Google account en daar is al je data terug.
Kortom: als je de kans hebt om eens een Google device te testen, zeker doen. Maar let op, de kans is groot dat je het niet meer gaat willen afstaan ;-).
Gisteren heb ik de look ‘n feel van dit blog een kleine opfrisbeurt gegeven, Fonts aangepast zodat alles makkelijker leesbaar is, een paar widgets verwijderd die ik al een tijdje niet gebruikte en het geheel onoverzichtelijk maakte en wat onderhuidse fine-tuning gedaan.
Na de server-move eind vorige maand, is dit de start van de tweede fase om Unexpected.be een serieuze “overhaul” te geven. Maar het is nog niet helemaal hoe ik het wil:
- Meer integratie met sociale media zoals Twitter en Facebook, al ben ik er nog niet helemaal uit hoe ik dat ga doen.
- Mijn blog ombouwen tot een kruising van een traditionele blog (zoals het nu is) en een tumblr met het oog op sneller updaten van bijvoorbeeld mijn iPhone.
- Kleurenpalet bijschaven.
Nog genoeg om me bezig te houden dus. Fijn weekend!
Ooit al gehoord van “sketchnoting”? Ik ook niet tot ik enkele weken terug een interessante link naar een boek over het concept tegenkwam bij Davy.
Het principe van sketchnoting is dat iedereen kan tekenen, ook al teken je “ventjes” als een verticale lijn met enkele horizontale lijntjes als ledematen en een cirkel als hoofd. Als je een lijn, een cirkel, een driehoek en een vierkant kan tekenen, heb je genoeg skills! Die wetenschap gebruiken we om het nemen van notities niet alleen te vergemakkelijken, maar ook plezant te maken!
Want geef toe, hoe vaak heb je al notities gemaakt bij een vergadering, een presentatie of een event waarbij je als een losgeslagen gek dingen zit te noteren, wetende dat je toch nooit dat tempo kan volhouden en dus essentiële dingen zal missen – laat staan dat je nog aandachtig luistert naar wat de spreker te vertellen heeft. Persoonlijk counter ik dit “probleem” door ofwel enkel keywords te noteren, niets te noteren en zeer goed te luisteren (lang leve auditief geheugen) of gewoon het verhaal op te nemen met de smartphone om achteraf te herbeluisteren.
httpv://youtu.be/6SKQsULasTg
Sketchnoting vervangt al dit met het maken van tekeningen, zo simpel of complex als je wil (en wat je talent toelaat) waardoor je de essentie vast hebt, je creatief bezig bent én een interessant naslagwerk hebt van de presentatie. Het is zelfs zo dat veel “sketchnoters”, want zo noemen we mensen die dit concept gebruiken, hun sketchnotes digitaliseren en online gooien.
Het sketchnote principe is trouwens bedacht door Mike Rohde die er ook een leuk en interessant boek over geschreven heeft met veel tekeningen, niet zoveel tekst en enkele oefeningen. En er is een versie met een video waar je nog eens extra uitleg krijgt (die heb ik trouwens gekocht en kan ik aanraden).
Ik maak mijn sketchnotes trouwens vooral in mijn Field Notes boekjes met pennen die er speciaal voor gekocht heb, maar daar schrijf ik later meer over!
Exact een maand geleden schreef ik hier een blogpost – Paperless – waarin ik al uitgelegd heb hoe ik zoveel mogelijk “digital native” werk en de ouderwetse, papieren manier van werken probeer te vermijden.
Het is echter onvermijdelijk dat er toch nog papieren “contraband“, want zo noem ik dat tegenwoordig, in mijn systeem sijpelt. Die papieren worden vandaag verzameld en daarna op de scanner gelegd. En in die zin, leest u ook ineens wat de zwakke schakel is van het systeem, of beter gezegd: de zwakke schakels, in het meervoud dus:
- De papieren moet verzameld worden wat voor extra werk zorgt + extra “rommel” in de zin van een vergaarbak (meestal in de keuken).
- Daarna moeten die papieren tot in het bureau geraken, want daar staan de scanners – ik heb een all-in-one met netwerkaansluiting en een flatbed via USB. Meestal gebruik ik de eerste omdat die een pagefeeder heeft en dus een tijdje voort kan als je hem een hoopje papier geeft.
- Mijn Macbook moet opstaan, want ik verzamel al die scans in folders en voeg meta-data toe met bepaalde software.
- Als alles gescand is, moeten de papieren versnipperd worden.
Elk van bovenstaande stappen, is er eigenlijk één te veel. Elke stap die je moet nemen, is er één waar je kan “procastrineren” – uitstel gedrag vertonen zeg maar. En laat dat nu iets zijn waar ik best goed in ben ;-).
Om te voorkomen dat de papierhoop te groot wordt of dat ik in een van de eerder genoemde stappen de draad laat vallen, is er maar één oplossing: zoveel mogelijk tussenstappen elimineren op voorhand.
Voor zaken waar je je kan abonneren op digitale exemplaren via ZoomIT ligt de oplossing voor de hand – doen dus! Voor al de andere zaken, moet je dus zelf digitaliseren zonder al die tussenstappen.
Op de smartphone zijn er enkele apps die via de camera kunnen scannen en op zich werkt dat wel goed, maar ideaal is het niet. De batterij gaat sneller leeg, je moet genoeg licht hebben of de flash gebruiken en daarna blijft nog altijd de data op je smartphone staan (tenzij je naar DropBox of een andere cloud storage provider upload als dat kan met de app in kwestie) dus is er nog altijd “werk”. Plus, niet iedereen in huis heeft een smartphone oftewel heeft iedereen er een, maar dan staat de data nog niet centraal toegankelijk.
Ik ga proberen bovenstaand probleem te tackelen via mijn meest recente aankoop: een Doxie Go. Doxie is een merk (eigenlijk rebranding van bestaande scanners, maar met eigen software en paar features extra) van handige, compacte scanners met het oog op wat ik hierboven omschreven heb. Het zijn geen scanners voor de gemiddelde amateurfotograaf, daarvoor zijn de specs ontoereikend.
Concreet zijn er drie varianten: Doxie, Doxie One en Doxie Go. De eerste is een basic versie die niet zonder computer kan functioneren. De Doxie One kan wél zonder computer scannen, maar enkel aan 300DPI (de andere twee ondersteunen ook 600DPI) en moet nog wel in het stopcontact zitten. De laatste is een soort kruising tussen de standaard Doxie en de Doxie One en heeft de naam Doxie Go gekregen.
De Go kan scannen zonder computer en zonder stopcontact (hij beschikt over een ingebouwde herlaadbare batterij, zoals een laptop) én kan zowel in 300DPI als 600DPI scannen. Best of both worlds dus. Hij beschikt over een intern geheugen om de ingescande documenten te bewaren (512MB) en kan ook een SD-kaart meekrijgen wanneer dat niet toereikend is. Als je een EyeFi-wifi SD-kaart gebruikt, kan de scanner zelfs rechtstreeks naar een cloud storage device scannen (die cloud kan even goed een interne NAS zijn bijvoorbeeld) waardoor je nieuwe scans automatisch naar een bepaalde folder kunnen gaan! Zo niet, sluit je de scanner bijvoorbeeld eens per week aan op de computer en dan haal je er alle ingescande documenten af.
Doxie levert ook een eigen software suite mee die het mogelijk maakt om meerdere documenten virtueel aan elkaar te nieten, te exporteren naar bv. Evernote of DropBox of om doorzoekbare PDF bestanden te maken dankzij de inbegrepen ABBYY OCR software.
Op “papier” belooft de Doxie Go dus te doen waar ik nood aan heb: een manier om papier direct te digitaliseren aan de keukentafel, waar de nieuwe post vergaard wordt. Het verzamelen van papier, dat papier naar het bureau brengen en daar alles inscannen naar de computer wordt hiermee volledig omzeild en het resultaat zou moeten zijn dat alle inkomende papieren, direct en door gelijk wie gedigitaliseerd kunnen worden “on the fly”.
Mijn bestelling is sinds gisteren “shipped” dus ik verwacht mijn Doxie Go ergens volgende week te ontvangen. Wordt zonder twijfel vervolgd dus…
Het “kerstverlof” zit er op, de feestdagen zijn voorbij en de buikjes zijn meer dan goed gevuld. Met andere woorden, tijd om terug de draad op te pikken en weer aan het werk te gaan.
Dat ik geen verlof heb tijdens de eerste dagen van de solden, vind ik niet eens erg – ik doe al een paar jaar niet meer mee aan “de solden”:
- Massa’s volk
- Mijn smaak gaat altijd naar de nieuwe collecties
- Ik heb eigenlijk niets nodig (en als ik iets wil, online is the way to go)
- 2013 wordt een jaar van “minimalisme” – alleen kopen wat je nodig hebt en ter vervanging van iets anders
En u? Solden-hunter? Of toch maar niet?
Allemaal een gelukkig, gezond en voorspoedig 2013 gewenst! Santé!
Vandaag is de laatste dag van 2012 en dat vraagt om een kleine recapitulatie van mijn voorbije jaar – een goed jaar trouwens.
- Meer gelezen dan in 2011, vooral op de Kindle maar ook in “echte” papieren boeken *oldskool*
- Meer gesport dan in 2011, maar eigenlijk nog altijd veel te weinig als ik er over nadenk
- Redelijk veel verwezenlijkt in casa Unexpected, maar voor updates daaromtrend verwijs ik graag naar hier
- Op professioneel vlak ook best tevreden, maar altijd ruimte tot verbetering (perfectie is nooit haalbaar) – in 2013 wil ik mijn “keynote skills” de hoogte in jagen!
- Mijn blogs de laatste maand van 2012 overgezet naar een nieuwe provider, niet zo zeer omdat de andere (waar ik meer dan 8 jaar klant was) slecht was, maar gewoon trager én duurder…
- Meest noemenswaardige muzikale artiesten van 2012 voor mij: Coldplay, Netsky en Avicii
- Beste film van 2012: Skyfall, de nieuwe Bond film dus
- Beste TV-serie(s): The Big Bang Theory, Homeland, Suits, White Collar, Quiz Me Quick en Clan
- Meest gebruikte tech-gadget: mijn iPhone 4 en daarna iPhone 5 – die laatste is ineens ook mijn beste tech-aankoop van 2012
- Waar ik het meeste geld opdeed, online welteverstaan: Amazon, Fab.com en Coolblue
- Beste online-abonnement, zonder énige twijfel: Spotify
- Meest gebruikte Apps op de iPhone waren: Instagram, Instacast, Tweetbot, Facebook, Spotify, Reeder, Pocket, Shazam, Camera, Fab, Angry Birds, Amazon, Kindle, Skype, HLN, DeStandaard, Drash, Dropbox, Week Cal en Partly Cloudy
- Leukste podcast: Home Work – a better freelancer, ook voor bedienden zoals mezelf (haal er veel tips & tricks uit)
- Leukste websites: veel te veel om op te sommen, geen specifieke, zou eerder beste posts die ik las moeten noteren, maar die lijst is ook erg lang. Hebt u nog te goed in 2013, ok?
Bewust geen “negatieve” opsommingen deze keer. Niet omdat er geen waren, maar omdat ze eigenlijk niet opwegen tegen de positieve en ze eigenlijk al half vergeten zijn :-).
Goede voornemens voor 2013 heb ik zeker wel, maar ik ga ze hier niet neerpennen. Ik ken ze en ik zal ze evalueren en opvolgen, u hoort er zonder twijfel meer van gedurende 2013.
En dan rest er mij niets meer dan elk één van jullie te bedanken voor het langskomen in 2012 en iedereen een gezond en gelukkig 2013 toe te wensen! See you on the other side!
Recente Comments