Wat gisterenmorgen de start moest worden van een plezante festivaldag in Kiewit met als hoogtepunt het optreden van Foo Fighters, is in de vroege vooravond omgeslagen in een ravage die niet te overzien was. Dit is mijn verhaal, Pukkelpop 2011 Dag 1 door mijn ogen.
Rond de middag was alles nog goed. Het had net een beetje geregend en na regen komt de spreekwoordelijke zonneschijn. Zo ook gisteren, want anderhalf uurtje later begon het kwik van de thermometer te stijgen en toen we onze auto geparkeerd hadden op parking 13 gaf de boordcomputer een temperatuur van maar liefst 33 graden aan. Regen klonk op dat moment nog als een verfrissing…
Bij aankomst op de festivalwei van alles nog vetjes. De sfeer was goed, het zonnetje scheen nog altijd en de pintjes waren lekker fris. Het eerste uur, we spreken 15u30 in de namiddag, hebben we een toertje gemaakt op de wei. Verkennen. Kijken welke tent / podium zich waar juist bevindt, de Pukkelpop App raadplegen en kijk waar we wanneer willen zijn,…
Omstreeks 16u30 zakten we af naar The Boiler Room waar we nog een stukje van Congorock meepikten, maar vooral uitkeken naar de DJ set van Netsky. Die set hebben we ook gedeeltelijk gecheckt. Weliswaar vanop het extra overdekt terrein voor The Boiler Room omdat er toen al enorm veel mensen in de tent op elkaar gepakt waren.
Drie kwartier later zakten we af richting Main Stage, want Skunk Anansie begon om 17u25 en dat wilden we graag meepikken. Achteraf bleek dit een juiste beslissing, want de plek waar wij aan The Boiler Room stonden, bleek nadien ingestort te zijn… Dat was de eerste keer dat we door het spreekwoordelijk oog van de naald kropen.
Aan de Main Stage situeerden wij ons in de eerste plaats ter hoogte van de Belgacom / Proximus / Generation booth – nabij de bomen. Dit zou later het tweede spreekwoordelijke oog van de naald worden, want net een van die bomen is afgeknakt en op die eerder genoemde booth gevallen. Denk bomen van 20m hoog met stammen van 1m doorsnede.
Tot nu toe was alles nog goed. We hadden wel al sms’jes gekregen van het thuisfront dat er serieus veel water uit de hemelsluizen was gevallen, maar op dat moment vonden we dat nog altijd niet erg. Het was erg warm en “doef” zoals ze zeggen. Een verfrissende regenbui was nog altijd welgekomen. Aan de horizon zagen we al donkere wolken samenpakken.
Een half uurtje in de set van Skunk Anansie viel de eerste regen. Dikke druppels. Afkoeling. Niets wat een regenjasje niet kon oplossen. Op dit moment was er nog altijd geen reden tot paniek, wij hadden eerder de indruk dat de meeste festivalgangers de regendruppels met open armen opvingen.
Die regenbui was eigenlijk van korte duur, waarna de hemel opklaarde en het er naar uit zag dat het slechtste voorbij was. Wisten wij op dat moment veel.
Een klein kwartiertje na die eerste regenbui kwamen er opnieuw dikke, donkere, bijna zwarte regenwolken op ons af. Deze keer zag het er minder gezellig uit en de regenjasjes kwamen terug boven.
De druppels waren nog dikker, maar nu waren er ook hagelbollen bij. Grote hagelbollen. Denk 2-3cm doorsnede die aanvoelden alsof iemand met een paintball-gun op je staat te schieten. De wind stak ook meer en meer de kop op en brokstukken vlogen over ons alsof het blaadjes van de bomen waren. Takken van anderhalve meter lengte en een diameter van 10-20cm vlogen door de lucht, recht in het publiek. Gelukkig bleven wij hier van gespaard.

httpv://www.youtube.com/watch?v=okyx6HbpHmI
Op dat moment besloten @sdepril en mezelf om niet bij de Belgacom booth en de bomen te blijven staan, maar meer naar het midden van de wei te verhuizen. Vele anderen verlieten de wei en kropen in de drank- en eettenten om te schuilen.
Wij waren bang dat die zouden omwaaien, geraakt worden door bliksem of onder de bomen terecht zouden komen en verkozen dus om (zeik)nat te worden, maar wel in open ruimte te staan waar niets ons kon verpletteren. Een wijze keuze achteraf, want zoals ik eerder schreef, werd een van die bomen gewoon afgebroken door de wind en kwam die op die booth waar wij stonden terecht. Onder die bomen hebben we mensen zien liggen…
Het grote HUMO logo links van het hoofdpodium zagen we gewoon omplooien, gelijk met de grond. Stalen buizen die plooiden als tandenstokertjes.
Toen we ons omdraaiden, zagen we dat een grote picknickruimte, waar banken stonden en een enorm zeil over hing ter bescherming van zon en regen, gewoonweg verdwenen was. Weg. Wij hebben ook nog gedacht om daar te gaan schuilen. Achteraf bekeken ook een wijze keuze om dat niet te doen.
Verderop lagen speaker-torens gewoon tegen de grond. Torens van 5-6m hoog, gewoon omgewaaid met materiaal en alles. Surrealistisch.
Ook al duurde die storm maar een kwartiertje, voor ons leek de tijd stil te staan. Naar het einde toe kropen we samen met andere mensen tegen elkaar om zo de zijdelingse regen af te schermen. De sfeer was een ware apocalyptische ervaring. Je zag niets, de regen kwam langs alle kanten op ons neer alsof ze met tuinslangen op ons stonden te spuiten, mensen die roepen en schreeuwen, mensen die paniekerig rondlopen, op zoek naar een “oplossing”.
Toen de storm ging liggen werd de ravage duidelijk en werd ons duidelijk waaraan we ontsnapt waren. Hier moesten dodelijke slachtoffers gevallen zijn, dat kon gewoon niet anders.
We zagen de Chateau tent gewoon plat op de grond liggen, goed wetende dat die tent vol festivalgangers zat. We zagen The Boiler Room gescheurd en half aan dingelen liggen. We zagen de bewuste boom op de booth liggen. Overal afgebroken takken. Mensen die in paniek waren. Mensen die hysterisch waren. Medisch personeel dat voorbij spurtte, al dan niet met brancards met daarop mensen die schreeuwden van de pijn.
Wij stonden in eerste instantie aan de grond genageld en wisten niet goed wat te doen. Ons rationeel denkvermogen bleef de gehele tijd echter in werking en paniek was er bij ons nooit. Eerder een surrealistisch gevoel – “is dit echt”?
Als alles doorgedrongen was, was ons eerste idee het thuisfront verwittigen. Als dit in speciale journaals kwam, zouden ze thuis zeker ongerust zijn. Maar dat was buiten Proximus en consoorten gerekend. Bellen bleek niet mogelijk, sms’jes kregen we verstuurd, maar we konden er geen ontvangen.
Mobiel internet leek ook te werken, waardoor we via Twitter direct de ravage konden vaststellen, maar ook hoe de mensen elkaar hulp aanboden. #HasseltHelpt #GentHelpt #OKPP – ze passeerden allemaal de revue en op dat moment was dat een fijn gevoel. Solidariteit.
De wei was een enorm modderbad en om van het festivalterrein af te geraken, moesten we enkeldiep door modderpoelen woelen. Twee uurtjes na de ravage waren wij terug op de Kempische steenweg. Ambulances reden af en aan, zonder ophouden. Overal blauwe zwaailichten, helicopters zoefden door de lucht, mensen in alu dekens gewikkeld tegen onderkoeling, MUG teams,… alsof we in een oorlogszone terecht gekomen waren.
Mensen die in de buurt woonden openden hun garagepoort om kampeerders die alles ondergelopen terug vonden, op te vangen. De lokale medewerkers van Pukkelpop informeerden wie ze konden met het beetje informatie dat ze hadden. Iedereen was erg vriendelijk en behulpzaam.
Nog een uurtje later stonden we terug op parking 13. We gingen naar huis, ook al was er toen nog geen zekerheid over het vervolg van de avond / het festival. De goesting was gewoon voorbij. We wisten al dat er minstens twee dodelijke slachtoffers waren en vele gewonden. De sfeer was weg, bij ons, maar ook bij de andere mensen.
De stilte op de wei, direct na de storm was raar. Mensen hun gezichten spraken boekdelen. Ongeloof. Surrealisme. Verdriet. Paniek.
Omstreeks 23u30 was ik terug thuis. Levend en wel. Zeiknat, vuil en moe. Maar niet gewond, in tegenstelling tot anderen die vandaag naar een festival vertrokken, maar nooit meer thuis zullen komen…
Vannacht heb ik niet zo goed geslapen. Stilletjes aan dringt alles door en besef je waaraan je ontsnapt bent. Vannacht een paar keer Twitter geopend en gezien dat er nog altijd mensen bezig waren met gestrande festivalgangers te helpen. Chapeau!
Pukkelpop 2011 is afgelast. Een terechte beslissing als je het mij vraagt. Velen gingen sowieso al huiswaarts, maar zelfs voor wie nog wou, zou de sfeer niet meer dezelfde geweest zijn. Ondertussen spreekt men al van vijf dodelijke slachtoffers en ik hoop dat het daarbij blijft. Niemand heeft nog zin in een feestje.
Sterkte aan vrienden en familie van de slachtoffers.
Pukkelpop will never be the same again.