Met de nodige vertraging is het er eindelijk van gekomen om mijn verslag van de NN Urban Trail Antwerpen 2017 bij elkaar te schrijven.
Het weer stond aan onze zijde, want de weerman voorspelde maar liefst 16-18 graden! Lopen is fijn, maar lopen met ideaal loopweer is nog veel fijner. Hout vasthouden, maar tot nu toe heb ik nog geen enkele wedstrijd in de regen moeten afwerken…
In ieder geval waren we naar goede gewoonte ruim een half uur voor de start ter plaatse zodat we rustig het startnummer konden afhalen, de nodige kledingstukken dumpen en de rugzakken in bewaring geven bij de organisatie.
Wave 1 was de mijne wat betekende dat de start voorzien was voor 9u00. Ik gok dat we met tien minuten vertraging zijn vertrokken en daar ik ergens achteraan in mijn wave gestart ben en men de lopers laat vertrekken in kleine groepjes om veel vertraging te voorkomen bij de tussenstops, zal het wel 9u15 geweest zijn vooraleer ik goed en wel aan het lopen ging.
Een van de eerste haltes was trouwens het befaamde Antwerpse Havenhuis (amai die trappen!) wat echt wel de moeite waard was! Ik weet niet of je er altijd in mag, maar als het mag en je bent in de buurt moet je dat vooral doen, want het uitzicht is serieus de moeite. Ook het stadhuis en de passage over de Meir met al die kijklustigen was noemenswaardig.
De rest van het parcours kan je in mijn aftermovie bekijken of sfeerfoto’s checken op mijn Instagram account.
Na de race trouwens nog een uurtje op de event site blijven hangen om het welgekomen lunchpakketje te verorberen en al bijpratend te genieten van het mooie weer.
Op vlak van bezienswaardigheden staat Antwerpen zeker bovenaan op de Urban Trail series. Op vlak van totale beleving denk ik dat Mechelen nog altijd mijn voorkeur krijgt, al kan dat ook te maken hebben met het feit dat dat mijn allereerste Urban Trail ervaring was.
Tot volgend jaar Antwerpen… alle toch voor de Urban Trail, want binnen drie weken loop ik er de Antwerp 10 Miles natuurlijk wel :-).
Page 6 of 236
Geen enkele keer gaan hardlopen wegens tijdsgebrek en te laat thuis komen. En dan zo moe zijn dat de zetel en het bed roepen. Niet goed bezig dus! Nochtans weet ik maar al te goed dat je op die momenten moet doorbijten, die sportschoenen moet aantrekken en er gewoon voor gaan, maar dat is dus overduidelijk niet gelukt deze week.
Agendapuntje voor volgende week dus: mij herpakken en die laattijdige wintermoeheid de kop in drukken, zeker nu de eerste zonnestralen in aantocht zijn.
Run baby, run!
Enfin, morgenvroeg een kort loopje inlassen om de benen los te gooien, want zondag is het tijd voor de tweede Urban Trail van 2017: Antwerpen city! Ik heb het “geluk” om in de eerste wave van start te gaan en dat wil dus zoveel zeggen als om 9u van start gaan.
Met andere woorden: ondergetekende mag rond 7u15 richting Antwerpen cruisen om zonder stress en gejaag op tijd te zijn. En dat op een zondagochtend! Dedication als je het mij vraagt! Ik ben trouwens superblij dat het weer meezit, want het weer van begin deze week en vorige week is een pak minder plezierig om in te sporten…
Buitenleven
Morgen na het lopen duik ik de tuin in, want die moet stilletjes aan ook klaar gemaakt worden voor de lente. Het gras roept om zijn eerste maaibeurt, een berg dode bladeren moet richting composthoop en er liggen nog wat dode takken de wachten op een enkele rit richting hakselaar. En als dat allemaal klaar is, wachten er nog wat nieuwe lichtarmaturen op hun vaste plek. Genoeg op de agenda om die zonnige zaterdag te vullen me dunkt.
Amsterdam
Volgende week wordt het er trouwens niet kalmer op, want behalve een dagje op kantoor maandag, zit ik de rest van de week bij onze noorderburen in Amsterdam. De EMEA collega’s terug zien, het voorbije jaar bespreken en vooruit kijken naar wat 2017 in petto heeft.
Dat het weer snel weekend zal zijn… oh wait…
Ik ben al jaren een tevreden Apple gebruiker en sinds een goed jaar hoort daar ook een iMac desktop computer bij.
De intrede van de iMac was voor mij ook de eerste echte introductie tot de Magic Mouse. Bij mijn laptop kreeg ik ook zo een exemplaar, maar met dat de Apple touchpads op Macbooks zo fantastisch zijn en ik principieel zo mobiel mogelijk wil zijn (en dus zo weinig mogelijk randapparatuur meesleur), maakte ik er zo goed als geen gebruik van.
Op de iMac zit dat natuurlijk anders en gebruik ik de Magic Mouse constant en dan moet het toch gezegd dat ze bij Apple een paar steken hebben laten vallen. Dat ding ziet er wel fancy en modern uit, maar op vlak van gebruiksgemak hebben ze toch nog het een en ander te leren van de gevestigde waarden zoals Logitech.
Maanden gingen voorbij en daar ik geen zin had om een nieuwe muis te kopen (toch weer snel €50 of meer als je iets deftigs wil) deed ik verder met de Magic Mouse met bijhorende frustraties en soms zelfs pijntjes.
Tot ik recent op de MagicGrips van EvolutionLab stootte – de oplossing voor mijn probleem! Op zich zijn die dingen niet meer dan rubberen verbredingen die je met behulp van de bijgeleverde 3M adhesive tape aan de zijkanten van je Magic Mouse plakt. Ze passen perfect en als ik de site mag geloven, komt dat omdat ze de Magic Mouse met behulp van lasers hebben gescand om zo een perfecte fit te bekomen met de MagicGrips.
Ik betaalde alles inbegrepen $22 en voor die prijs kan je nog kiezen of je de normale of de extra brede grips gebruikt (beide meegeleverd). Ik ging voor die laatste en na een half minuutje monteren was mijn Magic Mouse geüpgrade. Het verschil lijkt miniem op het eerste zicht, maar in daadwerkelijk gebruik maakt het best veel verschil!
De Magic Mouse is niet opeens de meest ergonomische muis ever, maar het gebruiksgemak is gigantisch veel hoger voor een zeer betaalbare prijs terwijl het esthetisch nog altijd aansluit bij de visie die ze bij Apple voor ogen hebben.
Iedereen die halsstarrig vasthoudt aan zijn Magic Mouse kan ik dus oprecht aanraden om de MagicGrips van EvolutionLab eens van dichtbij te bekijken.
PS: ze werken met zowel de eerste als de tweede versie van de Magic Mouse.
De kop is eraf: het Belgisch Urban Trail seizoen is gisteren van start gegaan met als eerste run van 2017 de Urban Trail Brugge. Voor het eerst (en voor zover ik weet voor het laatst) was Brugge een evening run wat vaak extra gezelligheid met zich meebrengt en waardoor ik er super veel zin in had.
Voor mij persoonlijk was het de tweede keer dat ik een Urban Trail deed (die van Ieper is geen officiële NN Urban Trail dus tel ik effe niet mee, maar het concept is wel identiek) en per toeval was het ook de vorige keer een evening run. In vergelijking met Mechelen was het een beetje warmer en had ik een laagje kleding minder en ook de muts bleef deze keer achterwege.
De Ontvangst
Tot nu toe ben ik erg te spreken over de organisatie van de Urban Trail events. Overal is duidelijke bewegwijzering (het begint al met de weg naar de parking buiten de stad), de medewerkers zijn altijd erg enthousiast en er is aan alles gedacht: speldjes voor de borstnummers, kleedhokjes, gratis bewaarplaats voor je rugzak, overvloed aan toiletten, goede bevoorrading en de nodige hapjes en drankjes na de wedstrijd om je energie terug op peil te brengen.
Wat ik ook altijd leuk vind, is de aanwezigheid van een MC bij de start die gecombineerd met de nodige opzwepende beats de massa helemaal in vorm brengt voor de start. Doe daar nog wat groeps warm-ups bij en het plaatje klopt helemaal :-). De burgemeester van Brugge – Renaat Landuyt – gaf het startschot en gaf aan de meeste lopers (me included) een welgemeende high-five!
Het Lopen Zelf…
De eerste kilometers waren weer razendsnel (naar goede gewoonte) waardoor ik mezelf verplichtte om wat in te houden kwestie van de finish te bereiken. Het parcours was ok al moet ik toegeven dat ik de Urban Trail van Mechelen leuker vond en veel meer variatie van omgeving vond hebben. Ik herinner me van Brugge heel veel smalle straatjes en dat is op zich wel gezellig, maar als je er enkele hebt gezien, heb je ze allemaal gezien. Mechelen had meer afwisseling en ook de gebouwen die je daar tegenkwam vond ik persoonlijk meer de moeite dan Brugge.
De omloop was op zich ook best zwaar en ik ga met de vinger wijzen naar de “kinderkopjes” – lees: de vele kasseien die Brugge rijk is. Het is dus geen echt vlakke ondergrond en daardoor moeten je voeten ongemerkt doch redelijk constant zoeken naar de beste houding en bijsturen waar nodig. Dat vergt extra energie die je op een vlakker parcours minder nodig hebt, waardoor het dan ook makkelijker is.
Kilometer 10 in de pocket!
Zelf zaten wij in Wave 1 waardoor er ook nergens aanschuiven was en waardoor het tempo constant hoger lag. Als ik de foto’s bekijk op de Facebook pagina van de Urban Trails, dan zie ik op sommige plaatsen rijen mensen aanschuiven om een locatie binnen te kunnen en dan heb je af en toe een paar minuutjes om op adem te komen.
Hoogtepunten van de bezienswaardigheden waren voor mij de Sint-janshuismolen (stevig heuveltje om op te lopen en daarna erg steile afdaling), het Gezellemuseum, Spermalie, Park Sebrechts (leuk verlicht), Charlie Rockets (feestje aan de gang!) en het Stadhuis.
Het parcours door Brugge.
Al bij al toch weer een leuke 10KM gelopen aan een gemiddelde van 8km/h. Af en toe wat trager gaan en rondkijken op een locatie is deel van het plezier van de Urban Trails dus doen we daar vooral aan mee!
Herladen
Na de finish krijg je naar goede gewoonte de nodige voorraad energie aangeboden onder de vorm van water, verse soep met keuze uit verschillende soorten brood, jenevertjes (die heb ik gelaten voor wat ze waren :p) en uiteraard een frisse Brugse Zot. Voor zij die daarna nog honger en dorst hebben, staan er her en der food trucks en uiteraard heeft Brugge zelf genoeg eet- en drinkgelegenheid te bieden voor zij die willen!
Verse soep met brood, jenever en Brugse Zot!
Effe uitrusten op een bankje.
Wij gingen zelf echter huiswaarts want het verlangen naar een warme douche drong zich op en we hadden nog respectievelijk 45min en 2u45min in de auto voor de boeg…
Closing Words
Het was weer plezant en met Brugge is de kick-off gegeven voor het plan om in 2017 alle Urban Trails in Vlaanderen / België af te werken. Volgende maand staan er alweer twee edities op de agenda, nl. Gent en Antwerpen en dus lopen we lustig verder :-).
Oh ja, voor ik het vergeet: naar goede gewoonte had ik mijn GoPro meegenomen en heb ik een korte time lapse video gemaakt van mijn run.
Veel kijkplezier!
Give or take a few days liep ik een jaar geleden voor het eerst 5KM en was ik apetrots! Nooit had ik durven dromen dat ik 5KM zou willen / kunnen hardlopen.
In de zomer van 2016, goed vier maanden later dus, werd de 10KM mijlpaal afgevinkt en zocht ik een nieuw doel dat enerzijds niet evident was om mij te verplichten te trainen, maar anderzijds met de nodige toewijding wel haalbaar zou zijn.
Dat doel werden de Antwerp 10 Miles en ik schreef me vastberaden doch naïef in.
No way back now!
Prepwork!
De 10 Miles vinden eind april plaats wat wil zeggen dat er nog ongeveer 8 weken zijn om klaar te zijn.
Fysisch was ik er al een tijdje van overtuigd dat dat geen enkel probleem zou zijn, ook al had ik tot dan nooit verder dan 12KM aan één stuk gelopen. Mentaal was het een ander paar mouwen en om innerlijke rust te krijgen en zonder stress aan de start van de 10 Miles te verschijnen, wou ik die afstand minstens een paar keer gelopen hebben.
Vorige week was het zo ver. Ik zat een paar dagen bij onze buren in Duitsland waar er een op wandelafstand van de verblijfplaats een gigantisch meer lag met daarrond zowel asfaltwegen als onverharde ondergrond. En helemaal autovrij. Ideaal voor een hardloopsessie!
Op dinsdag deed ik mijn eerste rondje en bleek het een toertje van iets meer dan 7KM te zijn. Perfecte omgeving om te rennen met zowel vlakke stukken als af en toe een helling om “lös te gehen” ;-). In totaal 81 hoogtemeters om precies te zijn.
Diezelfde avond wist ik het.
De combinatie van muziek door de koptelefoon met gedachten die door mijn hoofd maalden: over twee dagen was het D-Day en zou ik het toertje twee keer doen en voor de 16KM gaan. Ik was er fysisch en mentaal klaar voor. Het was nu of nooit. Het werd NU.
D-Day
De temperatuur lag rond het vriespunt, maximaal 2-3 graden boven nul als ik mijn Apple Watch mag geloven. Ideaal weertje om te rennen dus.
Doseren was de boodschap, want ik wou nog wat reserve hebben voor een potentieel moeilijk moment. Mijn eerste rondje deed ik op 58 minuten en dus aan iets meer dan 8KM/h. Helemaal op schema, het gevoel zat goed en ik ging positief de tweede ronde in.
Tot ergens aan kilometer 13 of 14 ging alles prima. Ik was één met mijn omgeving en kon genieten van het hardlopen. Een zalig gevoel dat elke hardloper herkent!
De laatste 2-3KM waren een ander paar mouwen: niet omdat ik niet meer kon, maar wel omdat ik een pijnlijke blaar op mijn linker voet voelde die bij elke pas meer pijn deed.
De benen waren nog niet kapot en het hoofd wou ook verder en dus ben ik op karakter en pijn verbijten die laatste kilometers in gegaan. Ik moest en zou mijn milestone aftikken. Mijn laatste 2KM lag mijn tempo hierdoor ompgemiddeld 9 minuten 30 seconden, maar ik heb de 16KM wel uitgelopen!
Mijn eindtijd lag op 2 uur en 7 minuten en dat heb ik helemaal te danken aan die gemene blaar. Zonder die pech had ik de 2 uur zeker benaderd en mits een beetje positivisme zonder probleem onder die magische grens gedoken.
Ready For Action!
Na het aftikken van mijn 16KM heb ik die blaar verzorgd en daags nadien had ik er eigenlijk al weinig of geen last meer van. Het nieuwe PR was prima verteerd. Dank u lijf.
In mijn hoofd ben ik nu ook helemaal zen. Ik wéét dat ik die 16KM kan lopen en nog ruimschoots onder mijn vooropgesteld doel van 2u30.
Mits wat geluk met de omstandigheden zit een eindtijd onder de 2u er misschien wel in. De komende weken ga ik nog een keer of vier die 16KM proberen te lopen en de rest van mijn sessies blijf ik gewoon bij de vertrouwde 5-8KM die ik het liefst loop. Tussendoor loop ik trouwens ook nog drie Urban Trails (Brugge, Gent en Antwerpen) die ook telkens 10KM tellen. Training genoeg denk ik dan.
Wat ik geleerd heb?
Dat ik proactief een Compeed pleister ga aanbrengen op die weke plek op mijn linkervoet. En dat ik verdorie goed bezig ben en geregeld grenzen verleg die ik een jaar geleden nooit had durven leggen!
Kudos to me 🙂 !
In mijn recap van 2016 had ik al een tipje van de sluier opgelicht en verklapt dat ik in 2017 zou gaan crossfitten.
CrossFit is een soort fitness waarbij een combinatie wordt gemaakt van gewichtheffen, atletiek, gymnastiek, cardio en allerlei functionele bewegingen die je dagdagelijks gebruikt. Het zorgt voor een betere conditie en een sterker lichaam.
Eind vorig jaar deed ik twee proeflessen mee en ondanks het feit dat die best zwaar waren, voldeden ze toch helemaal aan mijn verwachtingen over Crossfit. En dus heb ik me lid gemaakt en alvast voor zes maanden ingeschreven.
Why Oh Why?
Alvorens er mensen beginnen te roepen dat zes maanden niet genoeg zijn om een verschil te zien, licht ik mijn argumentatie graag toe:
- Ik ben helemaal akkoord dat je geen of weinig verschil zal zien na zes maanden…
- Maar ik zal het verschil zonder enige twijfel wel voelen en dat is nog altijd mijn eerste doel!
- Ik voel er niet bijster veel voor om tijdens de warme zomermaanden in een gesloten hangar te staan bakken en braden… ik wil liever buiten sporten in die periode.
- Daarbovenop geef ik mezelf zes maanden om Crossfit echt te evalueren. Op die periode heb ik genoeg WOD’s gedaan om in te schatten of ik het nog verder wil zetten of dat ik weer op mijn eentje verder ga.
Voor alle duidelijkheid: tot nu toe bevalt het me heel goed, maar ik ben ook nog maar een maand bezig en dan kan ik nog geen waterdichte evaluatie maken.
Waar ik wel zeker van ben, is dat Crossfit gelijk staat met afzien. Het is te zeggen: tijdens de WOD (WOD = Work Out of the Day) zie je af, maar daarna voel je naast spierpijn 😉 ook voldoening! I did it!
Uiteraard ben ik een beginner en zie ik af. Hard. Mijn shirt kan je letterlijk uitwringen na een sessie. Maar andere crossfitters die er al jaren mee bezig zijn, zien ook nog altijd af! Meer herhalingen, meer gewichten, harder pushen. Want dat is de essentie van Crossfit: niet opgeven, doorgaan, harder pushen en daarna helemaal van voor af aan. Grenzen verleggen en een sterker lijf kweken. Beast mode on!
Eigenlijk ben je constant in gevecht met jezelf, je eigen grenzen proberen te verleggen. En dat is de hoofdreden waarom ik zo graag wou crossfitten. Karakter kweken en niet plooien.
Combineren?
Mijn hoofddoel is en blijft nog altijd het hardlopen, laat daar geen misverstand over zijn. De lat ligt hoog voor 2017 (en nog hoger voor 2018) en daar wordt niet vanaf geweken. Crossfit zorgt voor een fitter en sterker lichaam en dat gaat mijn loopprestaties op termijn alleen maar verbeteren.
Mijn normaal loopschema houdt in dat ik vier keer per week ga hardlopen: drie keer door de week en één keer in het weekend. Meestal houdt dit in dat ik in de week 5-7KM loop waarvan zeker twee keer op de loopband en die laatste keer in het weekend is eerder een duurloop waar ik tussen de 10-12KM probeer uit te komen.
Crossfitten doe ik twee keer per week en altijd after-work en dus nooit tijdens het weekend. Indien mogelijk op dagen dat ik niet ga hardlopen omdat ik de spieren niet wil overbelasten.
Tot nu toe lukt dat prima, behalve die twee keer dat de Crossfit sessies zo intens waren dat ik twee dagen moest recupereren en hardlopen een slecht plan zou geweest zijn. Maar dat gaat ook wel beteren met dat mijn spieren de nieuwe oefeningen gewoon worden dus no worries and keep going strong!
Proberen?
Is Crossfit voor iedereen? Dat denk ik niet. Let me explain.
Crossfit is voor iedereen die zichzelf wil tegenkomen en zijn grenzen wil verleggen.
Af kunnen / willen zien hoort daar zeker bij, maar de voldoening achteraf is eens zo groot! Ook beginners kunnen gaan crossfitten, het is heus niet alleen voor spierbundels.
Als je jezelf herkent in bovenstaande en je wil die grenzen graag verleggen in het gezelschap van gelijkgestemden, dan is Crossfit mogelijks iets voor jou en zou ik zeker een proefles aanraden!
Beast mode on! *vuistje*
Herinner je je nog mijn blog over hoe ik mijn loopband eind vorig jaar stuk gekregen had? Wel, volgens de filosofie dat elk probleem een nieuwe opportuniteit is, was dit er eentje om de post sales support van Decathlon en Domyos aan de tand te voelen.
Snel. Sneller. Snelst.
Zoals ik al had verteld waren de mensen van Decathlon razendsnel om te antwoorden op mijn hulpkreet en kreeg ik diezelfde zaterdag dat ik mijn support aanvraag had ingediend al reactie!
Op maandag (of dinsdag, ik weet het effe niet meer precies) had ik een finale reactie om te melden dat ze de nodige onderdelen voor de herstelling zouden bestellen en dat ik gecontacteerd zou worden zodra die stukken binnen kwamen zodat er een afspraak met een technieker ingepland kon worden.
Een kleine twee weken later kreeg ik inderdaad bericht en nog geen week later stond de tech dude op mijn oprit. Op minder dan twintig minuten was mijn loopband hersteld en was alles in kannen en kruiken zonder dat ik 1 Euro heb moeten betalen. Dat is wat ik noem een prima service en een argument om in de toekomst nog zuurverdiende centjes te spenderen bij Decathlon.
Wat er scheelde aan de loopband hoor ik u denken?
Er was een bout afgebroken die instaat voor de uitlijning van de loopband zelf. Hierdoor is de loopband scheef getrokken en was lopen dus geen optie meer. Kwestie van er een nieuwe bout in te draaien en alles netjes uit te lijnen dus.
Conclusie
Na iets minder dan drie weken was mijn loopband weer up & running. Het zou uiteraard nog beter geweest zijn als die drie weken herleid konden worden tot anderhalve week, maar al bij al viel het mee en ik ga ervan uit dat het eindejaar er ook voor iets tussen zat. En op zich was het ook de perfecte motivator om buiten te gaan lopen ;-).
Ondertussen heb ik er alweer vier sessies op afgewerkt en alles “loopt” op rolletjes ;-).
Juist op tijd om de laatste voorbereidingen voor het eerste loop event van 2017 af te werken!
Dit weekend een instant throwback naar halverwege de jaren ’90 gedaan toen ik The Radio’s herontdekte in Spotify. Pure nostalgie uit mijn tienerjaren!
Wie herinnert zich niet het overbekende “She Goes Na Na Na Na” dat als ik me goed herinner geassocieerd was met een wedstrijd van Delichoc waar scholen aan konden deelnemen om The Radio’s naar hun school te halen? Needless to say dat mijn school niet won…
Dat nummer doet mij trouwens altijd aan maandverband denken… of hoe reclame mijn geest verziekt heeft ;-).
Neen, mijn voorkeur gaat eerder uit naar “Gimme Love”, “SOS To An Angel” of de cover van “Non, Rien A Change”. Ik heb die nummers in jaren niet gehoord en toch kan ik ze woord voor woord helemaal meezingen. Crazy shit dat menselijk brein eh ;-).
Anyway. Enjoy the trip to memory lane en nog een fijne zondag gewenst!
Alweer een jaar voorbij.
Alweer 365 dagen die voorbij vlogen alsof het niets was. En naar goede gewoonte zit ik dit te schrijven terwijl op de achtergrond #DeTijdloze speelt en ik me eigenlijk zou moeten klaarmaken voor de feestelijkheden van vanavond.
Some things will never change zeker? En ik hou wel van dit momentje van zelfreflectie terwijl alles rond me in overdrive staat om op tijd klaar te zijn voor vanavond.
De Lijst Van 2016
- Professioneel gezien ging het hard: mijn eerste volledig jaar bij de marktleider van converged infrastructuur is voorbij gevlogen en ik heb keihard gewerkt, al zeg ik het zelf.
Valse bescheidenheid is zwaar overrated en men moet daar dringend mee stoppen. 2016 was ook het jaar dat ik ongewild opnieuw van werkgever ben veranderd, want de overname van EMC door Dell is ondertussen een feit en mijn werkgever is vandaag dus Dell EMC en niet meer VCE / EMC. Mijn job is op zich niet veranderd, er kwamen alleen veel nieuwigheden bij en dat vraagt altijd aanpassing. But change is good. Change is mandatory. Change needs to be embraced.
2017 zal een heftig jaar worden denk ik. Ik ben eerlijk gezegd nu al benieuwd naar mijn recap van 2017 rond deze tijd volgend jaar. To be continued. - Met de nieuwe werkgever kwam er ook een eind aan de professionele Macbook en werd er geswitcht naar een Dell XPS 13 laptop inclusief alle toeters en bellen zoals QHD scherm, touchscreen enz. Maar spijtig genoeg ook met Windows 10 en eerlijk gezegd mis ik MacOS nog een beetje. Ik zal nog wat gewenning nodig hebben mijn gedacht.
- Op persoonlijk vlak moet 2016 zowat het meest ingrijpend jaar van de voorbije jaren geweest zijn. Van een cough potato naar een heuse sportman :-)! Ik heb in 2016 meer gelopen dan de 34 voorgaande jaren samen… en dat zegt het helemaal! Dikke duim voor mezelf!
- Met al dat lopen is het roeien wel naar de achtergrond geschoven, maar dat is een puntje dat ik meeneem naar de goede voornemens voor 2017.
- Op muzikaal vlak had ik het geluk om ook dit jaar tickets voor Tomorrowland te bemachtigen en ook Rock Werchter werd opgenomen in de zomerse festiviteiten. Good memories were made!
- Hello Fresh en consoorten werden de deur gewezen wegens niet genoeg afwisseling. Het feit dat ik ook niet zo vaak thuis eet en dan nog vaak last minute tot die constatatie kom, maakt het er niet makkelijker op. Ik voorzie wel een actieplan voor 2017, maar dat lees je bij de voornemens.
- Op vlak van lectuur heb ik mezelf teleurgesteld. Ik had mezelf nochtans een haalbaar doel opgelegd van zes niet werkgelerateerde boeken, maar dat aantal is blijven steken op twee… schaamtelijk en een werkpunt voor 2017.
- 2016 bracht nieuwe vriendschappen met zich mee die ik eerlijk gezegd niet had zien komen. En dat maakt de verrassing en de blijheid des te groter en in the end doe je het daarvoor! You know who you are! *vuistje*
- Andere relaties zijn verwaterd of gewoon verdwenen. En eigenlijk is dat helemaal ok. That’s life. Niet piekeren over wat ooit was, maar wel blij zijn om wat geweest is en de mooie dingen daarvan meepakken. Nuchter en rationeel.
Voornemens 2017
Ik heb het eigenlijk helemaal niet begrepen op voornemens omdat ik vind dat je die gewoon per direct moet invoeren en niet wachten op een stereotiep moment zoals 1 januari. Maar omdat het traditie is, ga ik toch mijn lijstje delen en mezelf “accountable” maken.
- Paleo komt terug in 2017. #Project30 was drie jaar geleden een succes en ik voel dat dat een goede aanvulling is op mijn sportieve ambities. Goesting in!
- Meer lezen! Veel meer lezen! Op zijn minst 12 niet-werkgerelateerde boeken wil ik gelezen hebben in 2017. Om mijn goede voornemens waar te maken heb ik alvast een KOBO Aura H20 gekocht dus ik ben er helemaal klaar voor.
- Blijven hardlopen. Maar dat gaat niet echt een probleem zijn, want naast de Antwerp 10 Miles ben ik ook ingeschreven voor een trail of zes. En het jaar moet nog beginnen. Komt helemaal goed.
- Terug meer roeien op de WaterRower. Ik blijf verliefd op dat toestel en ik roei echt wel graag, dus mijn enige excuus is tijd en daar kan ik iets aan doen. Minstens eens per week een half uur roeien dus.
- Crossfitten! Het is gebeurd! Ik heb dit jaar twee proeflessen gedaan en ook al heb ik het met moeite overleefd, ik heb de smaak om mezelf telkens over mijn eigen beperking te duwen te pakken. In 2017 wordt er dus gemiddeld twee keer per week aan crossfit gedaan.
- Minder TV kijken. En ik kijk eigenlijk al bitter weinig TV. Maar het kan nog minder. Elk uur TV kijken is een verloren uur. Een uur dat ik had kunnen lezen, schrijven of sporten.
- Nog eens van Hel Week doen. Ik vond dat een hele ervaring en ga dat nog eens doen in 2017.
- Meer tijd in vriendschappen steken. In de mensen die ik belangrijk vind. Niet omdat het moet, wel omdat het kan. En omdat dat op het einde van de rit het enige is wat belangrijk is.
Last But Not Least…
En daarmee komt er een eind aan 2016 en rest mij enkel nog eenieder van jullie – familie, vrienden, collega’s en elkeen die een positieve impact op mijn jaar heeft gehad – te bedanken voor 2016 en het allerbeste te wensen voor wat komen zal.
Godspeed, hoe het veilig vanavond en heel graag tot volgend jaar!
Eén jaar en een paar weken. Zo lang heeft het geduurd alvorens ik mijn loopband stuk gekregen heb ;-).
Vorige zaterdag was ik een HIIT aan het afwerken toen ik naar het einde toe opeens een heel onheilspellend geluid hoorde, gevolgd door een plotse drop in snelheid. Gelukkig heb ik killer reflexen ;-), want een paar seconden later versnelde de band opeens terug! Ik ben op de zijkanten gesprongen en heb de noodrem gebruikt om hem tot stilstand te brengen.
De band zelf zit scheef en het geluid dat het toestel maakt beloofd weinig goeds. Gelukkig zit er twee jaar garantie op en dus heb ik na het douchen per direct een support ticket gelogd bij de mensen van Decathlon / Domyos. Tot mijn verbazing kreeg ik binnen het uur al antwoord met de vraag of ik eventueel een foto kon maken om het troubleshooten te vergemakkelijken. Snelle service!
Echter behalve de band die wat scheefgetrokken zit, valt er weinig te zien op die foto. Support liet me per kerende weten dat ze de nodige onderdelen zouden bestellen en me bellen zodra ze binnen zijn om een afspraak te maken om een technieker langs te sturen. En dat dus allemaal op zaterdag eh!
Tot nu toe ben ik dus erg tevreden over Decathlon en Domyos en als de herstelling snel en goed kan plaatsvinden, is het helemaal feest.
Ondertussen ben ik dus genoodzaakt om meer buiten te gaan lopen (tot vorige zaterdag deed ik dit eens per week en drie keer per week op de loopband), wat op zich geen slechte zaak is: mijn comfortzone beetje doorbreken kan nooit kwaad.
Wordt ongetwijfeld vervolgd…
Recente Comments