Unexpected.be

Telling stories for a living

Page 64 of 236

Gisteren (of was het eergisteren?) kreeg ik een mailtje van VMware Certification: of ik eventjes mijn adresgegevens kon confirmeren en akkoord gaan met de EULA zodat ze mijn certificaat en andere bijhorende zaken konden opsturen. Na het confirmeren, werd mijn nieuw certificaat aan mijn “Transcript” toegevoegd op de VMware website en wat zag mijn oog daar?
Ik ben VCAP-DCD #84 :-). Met andere woorden, de 84ste persoon ter wereld om het VCAP-DCD certificaat te behalen.
Het klinkt misschien belachelijk, maar ik vind het stiekem toch leuk om bij de eerste 100 te zijn :-).

Backups zijn kritisch en hun belang is van groot belang, niet alleen voor bedrijven, maar hoe langer hoe meer ook voor particulieren. Meer en meer mensen bewaren hun “leven” op hun computer via digitale foto’s, digitale video’s, documenten, rekeninguitreksels, klantengegevens, boekhouding,… you name it.
Vroeg of laat gebeurt er iets waardoor je al die belangrijke data voorgoed kwijt bent. Overstromingen, brand, diefstal, user mistake,… the sky is the limit als het op vlak van mogelijke rampen aankomt, maar dat je een van die zaken tegenkomt is een kwestie van tijd.
Of je nu op Windows, op Mac OS, op Linux of nog een ander besturingssysteem werkt, backups heb je altijd nodig. Hoe vaak ik al mensen in paniek aan de telefoon had met de vraag of ik hun foto’s nog kon redden van een defecte schijf, ik kan de tel niet meer bijhouden. De ene keer kan ik met succes alles terughalen, de andere keer hebben ze pech en is de enige mogelijke optie (die niet altijd succesvol is) de schijf opsturen naar een gespecialiseerde firma die dan ettelijke duizenden Euro’s aanrekent om de schijf in kwestie te ontleden en een data recovery te doen.
En zeg nu zelf, wie gaat er een paar duizend Euro op tafel leggen (willen of kunnen) voor die foto’s van dat familiefeestje terug te halen? Meestal laten de mensen het zo en pakken ze het verlies er maar bij…
Gelukkig zijn er genoeg betaalbare oplossingen om bovenstaande situaties te vermijden! De goedkoopste is een externe harde schijf naar waar je op regelmatig tijdstip je belangrijke data overzet. Als Apple gebruiker maak ik hiervoor gebruik van Time Machine voor een backup per uur. Daarnaast neem ik ook nog wekelijks een “image” backup met behulp van SuperDuper!.
Time Machine is handig voor bestanden terug te halen, maar kan ook gebruikt worden bij een herinstallatie. SuperDuper! images zijn niet alleen bootable, maar ze geven je ook je Mac terug zoals die op het moment van backup was. Naast het grote voordeel van bootable zijn, zorgen image backups ook voor snelle restores (bijvoorbeeld als je je harde schijf vervangt met een nieuw, groter exemplaar).
Time Machine in combinatie met SuperDuper! geeft al een zeer goede backup policy naar externe schijven, maar je zit opnieuw met een “SPOF” oftewel Single Point Of Failure: de externe schijf in kwestie! Om dit te voorkomen, kopieer ik mijn data ook nog eens naar mijn NAS (Network Attached Storage) die zijn schijven in een RAID5 opstelling geconfigureerd heeft.
Om nu dataverlies te ondergaan moet mijn primaire harde schijf (in mijn geval SSD) het begeven, moet de externe harde schijf de pijp aan Maarten geven én moet mijn NAS er ook mee ophouden.
Onmogelijk hoor ik u denken? Fout! Wat bij een overstroming of een brand? Of wat als er dieven over de vloer komen die al je computermateriaal meepakken?
Backups naar DVD’s is geen optie: te klein, duurt te lang en DVD’s (en andere optische media) verliezen na een tijd hun data (enkele jaren, maar toch). Backup naar tapes is een beetje passé en eerlijk gezegd, voor thuis vind ik dat totaal niet gebruiksvriendelijk en goedkoop is het ook al niet.
Recent is er echter een nieuwe mogelijkheid waar iedereen die een beetje in de tech-wereld thuis is, zeker en vast al van gehoord heeft: backups naar de “cloud”.
Met de “cloud” bedoelt men eigenlijk een externe provider. Je huurt ergens storage, je stuurt je data daarnaartoe via het Internet en klaar is kees. De externe provider moet zorgen voor redundantie en veiligstelling van je data.
Vroeger was zo iets ondenkbaar wegens veel te beperkte internetabonnementen in ons Belgenlandje, maar recentelijk zijn de limieten hoog genoeg om zulke zaken mogelijk te maken. Het staat je trouwens ook vrij om niet al je data naar de “cloud” te backuppen, maar je bijvoorbeeld te beperken tot je fotoarchief of je werkdocumenten om maar enkele voorbeelden te noemen.
Als je toch al je data online wil backuppen, dan kan je in plaats van alles te uploaden, ook je data op een externe schijf kopieren en die schijf opsturen naar je cloud backup provider. Zij kopieren de data dan naar je storage en daarna doe je de “updates” van je dataset via het gekende kanaal. Simple!
De cloud backup is tevens ook je “last resort”. Eerst probeer je restores te doen van je lokale backups en pas als die onbruikbaar zijn, ga je beroep doen op je cloud backup. Als je in dat laatste geval een volledige restore van bijvoorbeeld 200GB wil, kan je (tegen betaling welteverstaan) een externe schijf laten opsturen via koerier met daarop al je data. Kwestie dat je niet eerst 200GB moet downloaden alvorens je je gegevens terug hebt.
Mijn eerste “cloud” provider is Dropbox. Zowel de documenten van mijn werklaptop als die van mijn prive computers, zijn gehuisvest bij Dropbox. Al mijn documenten zijn dus eigenlijk al safe. Naast Dropbox (waar ik een abo van 50GB op heb notabene) heb ik sinds een tweetal maanden ook een abonnement op “Crashplan” waar mijn volledige Macbook zijn data naartoe stuurt.

Crashplan heeft een mooie interface, is zuinig op je resources, doet aan deduplicatie en compressie zodat je minder upload te verwerken krijgt, biedt unlimited storage aan en is daarnaast nog een van de goedkopere providers van cloud storage / backup. Plus ze kunnen je updates van je backups sturen via Twitter en andere sociale media en ze zijn zelf ook vertegenwoordigd op Twitter en reageren snel op vragen.
En ja, ik heb andere alternatieven getest zoals Backblaze en Mozy. Ik vond Crashplan beter werken en dus was de keuze snel gemaakt, maar mogelijk denk je er zelf anders over, dus testen is de boodschap. Crashplan laat ook toe om lokaal een backup te maken (als alternatief op bijvoorbeeld Time Machine) en in dat geval zal hij eerst een restore van die lokatie proberen te doen alvorens naar de “cloud” te gaan.
Er zijn nog veel meer mogelijkheden met Crashplan, maar check hun site voor al die details, ze leggen dat beter uit dan dat ik dat hier kan ;-). Weetje: ik betaal $50 per jaar om onbeperkt veel data naar de bewuste cloud te backuppen via Crashplan. Voor dat geld kan je nog geen extra externe schijf kopen die je dan bij vrienden of familie zou leggen als “offsite” backup oplossing.
Oh ja, en voor ik het vergeet: mijn Windows machines backuppen elke dag naar mijn Windows Home Server, kwestie dat ik ook die machines snel kan terugbrengen naar een werkende status ;-).
Conclusie: backups zijn belangrijk en een goed plan van aanpak is cruciaal om in tijden van miserie geen extra zorgen te hebben. Backups zijn zoals anti-biotica. Niemand neemt ze graag, maar iedereen die goed ziek is, is toch serieus content dat er een middel is om hen weer beter te maken.
Begin er vandaag mee, want morgen is het misschien te laat…

Exact twee maanden geleden ging ik in op VMware’s uitnodiging om deel te nemen aan het VCAP-DCD béta examen. Ik had slechts enkele avonden (die overgingen in lange, vermoeiende nachten) om de “exam blueprint” door te nemen en zoveel mogelijk materie te verslinden, maar ik had besloten alles op alles te zetten.
Indien ik niet geslaagd zou zijn, was ik enkel het geld kwijt om mezelf te registreren voor het examen. De tijd was niet weggesmeten omdat ik sowieso de materie opnieuw had doorgenomen.
Weken gingen voorbij zonder enige update vanuit VMware’s kamp. Op Twitter en diverse blogs zag ik evenees vragen rijzen van lotgenoten die ook het béta examen hadden afgelegd. Wanneer zouden we onze score weten? En vooral, zou ik geslaagd zijn?
Vorige week zag ik op Twitter enkele tweets passeren van mensen die het kunnen weten: VMware zou de resultaten van het VCAP-DCD béta examen ten laatste op 11 januari 2011 bekend maken. En dat zou niets te laat zijn, want ongeveer een week geleden gingen de inschrijvingen voor het examen open zodat ook niet-genodigden zich alvast konden opgeven op het examen te ondergaan.
Gisterenavond, rond een uur om elf als ik me goed herinner, was het zo ver! Het welgekende geluid van nieuwe mail galmde door de luidspreker van mijn iPhone. Ik moet onbewust geweten hebben hoe laat het was, want toen ik mijn mail app open deed, zag ik inderdaad een mailtje van “VMware Certification”!
Spannend!
Mailtje openen. Attachement met de score openen. De zin lezen “your result: PASS” en het uitschreeuwen van blijheid. Enkele tellen later de rest van de tekst lezen en opeens opmerken dat het niet mijn naam noch mijn VCP ID zijn die de score vergezellen! Huh?
Snel Twitter open gooien. Euforie alom bij andere mensen die een mailtje gekregen hebben. Snel de vraag stellen of ze de naam en zo al gecheckt hebben op hun resultatenblad en niet veel later een “ooohh noooo” terug krijgen. VMware Certification had een serieuze blunder gedaan en iedereen de verkeerde resultaten gestuurd.
Niet veel later viel er een tweede mail in de virtuele mailbox. Of we de vorige mail konden negeren, de informatie die erin zat onder geen beding te delen en vooral geduldig te zijn, want de correcte “score card” kwam er ASAP aan.
Ondertussen was het middernacht gepasseerd en was ik natuurlijk zo wakker van de euforie, teleurstelling,… dat ik niet goed meer kon slapen. Per slot van rekening kon er elk moment een mail binnenkomen met de juiste resultaten!
Uiteindelijk ben ik toch in slaap gevallen, maar rond een uur of vier vannacht werd ik opnieuw wakker, net op het moment dat mijn iPhone opnieuw die welgekende toon de wereld instuurde! Ik had opnieuw mail! Op zich niets speciaals, want ik word elke ochtend wel wakker met een mailtje of tien, maar voor de een of andere reden had ik zo een vermoeden dat er nieuws van het VMware front zou zijn…
De spanning was letterlijk te snijden toen ik mijn inbox inspecteerde… mail… van VMware Certification! Deze keer was het wel degelijk de correcte score card. Vol goede moed opende ik de PDF, checkte ik mijn naam om zeker te zijn dat het deze keer in orde was om nadien mijn ogen te laten afdwalen naar het eigenlijke resultaat.
“Congratulations, you have passed the VMware Certified Advanced Professional – Datacenter Design béta exam!”
Met minder woorden: ik ben geslaagd in het examen. De lange avonden / nachten studiewerk, de opgeofferde feestdag, het slopende examen (maar liefst vier lange uren) en het vele stressen over het resultaat hebben hun vruchten afgeworpen!
Volgende uitdaging op de lijst: VMware’s VCAP-DCA examen. Wenst u me opnieuw geluk, want ik heb de indruk dat het de vorige keer geholpen heeft :-).

Puur om mij te amuseren en ook wel om mezelf ergens te verplichten van meer foto’s te maken, heb ik een “Project 365‘ set aangemaakt op mijn Flickr account.
Voor zij die niet moesten weten wat dat is: het is de bedoeling om elke dag een foto te maken van iets dat je boeit, tegenkomt,… en die dan online te plaatsen. Puur entertainment dus.
Mijn foto van vandaag:

DSC_3271

Mijn eerdere (en toekomstige) foto’s kan je hier terugvinden. Feedback natuurlijk altijd welgekomen.

Als je regelmatig met VMware ESX (al dan niet vSphere) aan de slag gaat, heb je zonder twijfel al eens met “intranet” vSwitches gewerkt. Hiermee bedoel ik een vSwitch die niet gelinkt is aan een pNIC (een fysieke netwerkkaart).
Zelf gebruik ik zulke oplossing regelmatig als ik een sandbox omgeving wil maken waarbij een aantal virtuele machines enkel met elkaar mogen communiceren. Een serieus lastig probleem waar je mee geconfronteerd wordt in het geval je over een ESX cluster beschikt, is dat virtuele machines die op zo een “intranet” vSwitch geconnecteerd zijn niet met VMotion naar een andere ESX host gemoved kunnen worden.
Op zich niet zo een groot probleem hoor ik je denken: je kan de VM uitschakelen en daarna een “cold migration” doen. Klopt als een bus.
Maar hoe ga je DRS gebruiken op je cluster in bovenstaand geval? DRS maakt eveneens gebruik van VMotion en zal dus onmogelijk die machines kunnen moven tussen je ESX hosts.
Een ander probleem is dat wanneer je je ESX host in “maintenance mode” plaatst, de host zijn VM’s niet gaat kunnen moven naar een andere host, waardoor overgaan tot “maintenance mode” altijd manuele arbeid vereist. Als je tientallen VM’s in een sandbox hebt, ben je dus eventjes bezig om elke machine netjes uit te schakelen…
Gelukkig is er voor (bijna) elk probleem een oplossing! Je kan op je VCenter een wijziging van de configuratie doen zodat VMotion wel gaat lukken op machines die op een “intranet” vSwitch geconnecteerd zijn.
Opgelet: kijk goed na dat de “intranet” vSwitches op elke ESX host in je cluster aanwezig zijn, anders krijg je VM’s met een gedisconnecteerd netwerk.
En dan nu de oplossing: op je VCenter server in de folder “C:\Documents and Settings\All Users\Application Data\VMware\VMware VirtualCenter” pas je het bestand “vpxd.cfg” aan door onderstaande parameters toe te voegen net voor de </config> lijn:
<migrate>
<test>
<CompatibleNetworks>
<VMOnVirtualIntranet>false</VMOnVirtualIntranet>
</CompatibleNetworks>
</test>
</migrate>
Daarna de VCenter Server service herstarten en als alles goed is, zou het nu allemaal netjes moeten werken.
PS: zorg dat je een backup maakt van het “vpxd.cfg” bestand, just to be safe.

De feestdagen zijn weer voorbij, de vakantiedagen ook. 2011 is dus goed en wel van start gegaan en vandaag is mijn eerste werkdag van het nieuwe jaar.
Goede voornemens ga ik hier niet meer neerschrijven, die zijn “sooo 1998” dus we gaan er gewoon een lap op geven en er het beste van maken. Succes!

Vanavond vieren we met zen allen het einde van 2010 en het daarbij ook ineens het begin van 2011. Het voorbije jaar was ten huize Unexpected vooral een druk en actief jaar, zowel op professioneel vlak als op privé terrein. Professioneel werd mijn werkgever begin 2010 overgenomen door Tech Data en kwam ik terecht in de services afdeling van eerder genoemde, zijnde Azlan.
Met die wending heb ik de mogelijkheid gekregen om mezelf meer op VMware toe te spitsen en dat zal in 2011 alleen maar toenemen, al vermoed ik dat ik naast VMware ook andere virtualizatie platformen ga verkennen (Citrix bijvoorbeeld). EMC blijft ook belangrijk en naast Networker en Data Domain (backup), zal ik vanaf volgend jaar ook ingezet worden voor SourceOne (archivering). Genoeg professionele uitdagingen in het verschiet dus!
Op persoonlijk vlak was 2010 vooral een jaar van beslissingen nemen, keuzes maken en véél geld uitgeven. Ik heb het natuurlijk over het bouwproject waarvan je de gedetailleerde schrijfsels over onze avonturen hier kan terugvinden. Het project werd in oktober opgeleverd, maar aangezien er toen nog vanalles moest gedaan worden aan de binnenzijde (ik denk maar aan de keuken plaatsen, de laminaat leggen op de bovenverdieping,…) zijn we uiteindelijk pas half december verhuisd wat essentieel was voor de oudejaarsfestiviteiten die ten huize Unexpected doorgaan ;-).
Op muzikaal vlak blijkt mijn playlist vooral muziek van Placebo, Paramore, Kings Of Leon, Coldplay, Kate Perry, Editors, Hooverphonic en The XX te hebben uitgebraakt. Voor een gedetailleerd overzicht van mijn muzikale perikelen verwijs ik trouwens graag naar mijn Last.FM account.
Filmgewijs vond ik 2010 eigenlijk niet zo bijster goed: ik denk dat ik dit jaar een nieuw record gevestigd heb met het minst aantal bioscoop bezoekjes ooit. Harry Potter & The Deathly Hallows Part One vond ik de beste film die ik in de cinema mocht aanschouwen. This Is It is het vernoemen waard en ook Avatar kon mij boeien. En laat ons vooral The Social Network niet vergeten, want die vond ik eigenlijk erg goed en verrassend onderhoudend.
Op vlak van TV series vond ik het Engelse Sherlock zeer te pruimen, maar ook veel te kort (drie afleveringen?)! Voor de rest heb ik het bij de klassiekers gehouden: CSI (in al zijn varianten), The Big Bang Theory (de beste serie van 2010 voor mij), Grey’s Anatomy en Desperate Housewives (maar dan meer op de achtergrond terwijl ik met andere dingen bezig ben). V (Visitors) in zijn remake versie volg ik trouwens ook nog altijd, al heb ik de indruk dat die gasten ook stilgevallen zijn? Verder het vermelden waard: Fringe, Flashpoint, The Simpsons (nog altijd ja) en American Dad en Castle.
Optredens dan maar: mij goed geamuseerd op TW Classic (Black Eyed Peas!) en op Rock Werchter (vrijdag only). Paramore in NL vond ik ook best te pruimen (al heb je ze na drie keer toch wel gezien en is het nieuwe er een beetje af). Alex Agnew met zijn nieuwe show in Het Depot te Leuven vond ik superneigdemax waardoor de tickets voor zijn Sportpaleis tournée al maanden klaar liggen. Volgend jaar staat Bon Jovi in Zeebrugge trouwens ook op de agenda (Golden Circle jihaa!).
TV programma’s: De Slimste Mens en alle varianten ervan, God En Klein Pierke, Dubbel Leven en Code 37. Voor de rest herinner ik me niet zoveel goede programma’s, dus ze zullen het vermelden zeker niet waard zijn ;-).
Games: Need For Speed Hot Pursuit en Call Of Duty: Black Ops, allebei op XBOX 360. Verder eervolle vermelding voor Angry Birds, eveneens in alle varianten.
Most precious gadget van 2010: mijn iPad. Ik gebruik het dagelijks voor allerhande zaken zoals kranten, maandbladen, mail, internet, games,… en ik voorstel nog meer toepassingen die de iPad gaan upscalen in 2011. Duur en niet écht nodig, maar toch zeker een serieus goede add-on dus. Mijn D90 is ook een trouwe metgezel geworden in 2010, maar voor 2011 zijn mijn voornemens om nog meer foto’s te maken. Eervolle vermelding: AppleTV (2de generatie) en de nette integratie met mijn Macbook, iPad, iPhone dankzij AirPlay.
Over lectuur zou ik graag iets neerpennen, maar de eerlijkheid gebied me om te zeggen dat ik dit jaar eigenlijk niets gelezen heb op vlak van ontspanning. Natuurlijk zijn er wel vakboeken de revue gepasseerd, vooral in verband met VMware dan, maar dat zijn niet echt spannende boeken en die vermeld ik wel eens in een andere blogpost.
Online gedoe voor 2010: mijn blog(s), Twitter en Facebook. Al de andere “tools” heb ik wel eens getest, maar zijn niet blijven plakken. Twitter is zijn doel iets of wat voorbij aan het vliegen denk ik en is meer een alternatief voor MSN, mIRC en andere chatboxen geworden, maar ik vind het nog altijd plezant en het mag dus nog een tijdje blijven ;-). Foursquare en Gowalla zijn plezant en soms gebruik ik ze ook, maar de echte doorbraak is er voor mij nog niet…
Voila. Mijn “recap” van 2010 is een feit.
Er rest mij niets anders dan jullie één voor één te bedanken om hier het voorbije jaar af en toe een tussenstop te doen, een berichtje achter te laten of een mailtje mijn richting uit te sturen. Maak er een leuk feestje van vanavond, maar hou het veilig en denk aan een “Bob”!
Voor 2011 wens ik iedereen een gezond en vreugdevol jaar toe met genoeg middelen om gelukkig te zijn. Te veel geld is ook niet leuk eh ;-). Oh ja, en laat ons hopen dat we ook een regering krijgen of zo.
Tot volgend jaar!

Amuseer jullie vanavond en voor zij die op verplaatsing gaan: be careful out there! Hopelijk liggen er veel winterbanden onder de kerstbomen :-).

Morgen vakantie, volgende week enkel op maandag en dinsdag werken en dan vakantie tot en met 3 januari 2011! Yihaa! Ik ga de tijd gebruiken om wat R&R te doen, maar ook om lopende zaken in dit project af te werken. En u? Hebt u vakantie en zo ja, wilde plannen?

De voorbije dagen heb ik de backend van Unexpected.be en aanverwanten onder handen genomen: nieuw OS op de webserver, de nieuwste patches en security fixes geïnstalleerd en ineens ook geüpgrade naar WordPress 3.0.3 (op zich ook een security release). Het blog kan er dus weer tegen en hopelijk merkt u iets van al die harde arbeid, in de positieve zin natuurlijk ;-).
Moesten er toch nog problemen opduiken, geef gerust een seintje! Bedankt.

« Older posts Newer posts »

© 2024 Unexpected.be

Theme by Anders NorenUp ↑