Gisteren deed ik met een groepje van vier mee met de aflossingsmarathon van Kampenhout – een warm initiatief ten voordele van een tehuis voor volwassenen met een mentale beperking: 42 kilometers verdeeld over zes rondjes van 7KM waarvan ik zelf één rondje voor mijn rekening nam.
Het was fris en bij de start om 10u lag het er wat vochtig bij, maar toen het bij ronde drie mijn beurt was, lag het parcours er een pak minder “slippery” bij.
Lucky me :-).
De start ging goed en mijn tempo vinden blijkt steeds beter en beter te lukken. Ik probeer rond de 7 minuten per kilometer te lopen oftewel een goeie 8,5km/h. Op zich kan ik sneller lopen en de 5KM afleggen op 30 minuten (dus 6 minuten per kilometer), maar dan ken ik het parcours en eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik dan ook tegen mijn grenzen ren – iets wat ik niet wil doen wanneer ik verder dan 5KM loop op een parcours dat ik niet ken.
Als je mijn tussentijden erbij neem, dan zie je dat ik mijn eerste drie kilometer een pak sneller ging dan wat ik vooropgesteld had (9,5km/h), maar ik ben niet in overdrive gegaan. Het parcours lag me en het lijf was akkoord dus dan gaan we door.
De tweede helft ging iets trager omdat we hier het bos indoken wat met de nodige glooiingen gepaard ging. Die eerste offroad kilometer was effe zoeken, maar eens ik mijn draai daar gevonden had, ben ik er toch terug in geslaagd om mijn vooropgestelde 7 minuten per kilometer te benaderen met een algemeen gemiddelde van 6’58” per kilometer.
Ondanks mijn goede persoonlijke tijden, was ik de traagste loper van ons groepje: nummer één en nummer twee (zij namen elk 2 rondjes voor hun rekening) liepen een knappe 29 en 30 minuten per ronde (!!) terwijl de derde man een nog steeds knappe 35 minuten op de teller gezet heeft. Go team!
Het was mijn allereerste “team run” en ik moet zeggen dat het zeker voor herhaling vatbaar is! Het geeft je een extra duwtje in de rug als je weet dat je collega lopers alles geven voor een goede tijd neer te zetten! En niks zo plezant om na de inspanning een nabespreking te doen bij een lekkere trappist ;-).
Ik doe volgend jaar graag opnieuw mee met de ambitie om een gemiddelde tijd van 6 minuten 30 seconden per kilometer neer te zetten met een stretch goal van 6 minuten per kilometer.
Bedankt voor de invite Jurgen, Joeri en Christophe, en graag tot volgend jaar!
Page 7 of 236
Dat ik ingeschreven ben voor de NN Antwerp Urban Trail 2017! Ik kijk al uit naar het uitzicht vanuit het havenhuis…
De loopkalender voor 2017 begint er aardig uit te zien ten huize Unexpected :-). 2017 wordt mijn meest sportieve jaar ooit!
Awesome!
Zondagavond en dus is het weer tijd voor een tussentijdse update van mijn loopavonturen.
- Zaterdag 3 december liep ik 10K in Mechelen waarna ik een dagje of twee extra rust heb ingelast om het lichaam te laten recupereren. Mijn normale routine is om de dag lopen, maar dat heb ik nu dus niet gedaan.
- Woensdag 7 december heb ik de loopschoenen weer aangetrokken en een rustige 6K gelopen op de Finse piste. Ideaal om te checken dat alles goed zit en terwijl het hoofd weer leeg te maken.
- Donderdag 8 december was een lange en drukke werkdag waardoor ik bij het thuiskomen per direct mijn loopschoenen heb aangetrokken. Eigenlijk was donderdag een rustdag – ik loop normaal nooit twee dagen op rij om het lichaam te nodige hersteltijd te geven – maar ik voelde dat het nodig was.
En of dat het nodig was: ik liep mijn snelste 5K tot nu toe en kwam over de virtuele finish na 30 minuten met een gemiddelde snelheid van 10km/h. Nice! New milestone reached.
De rest van de week was ik van ‘s morgens tot ‘s avonds op de baan en is het er dus niet meer van gekomen om te lopen.
Gisterenavond stond er een bedrijfsfeestje op de planning, waardoor ik deze ochtend echt geen zin had om actief te zijn en dus de week afsluit met 3 runs in plaats van de gebruikelijke 4 runs. Het mag ook wel eens wat minder toch?
Korte / Minder Korte Termijn
Volgende week heb ik weer een paar dagen vrij waardoor ik dus zonder twijfel de nodige kilometers ga kunnen goedmaken. Een blik op de weerkaarten geeft me trouwens mooie vooruitzichten met ideaal hardloopweer: droog, geen vriestemperaturen en een stralend zonnetje.
Ondertussen ben ik trouwens officieel ingeschreven voor de Antwerp 10 Miles! Spannend!
Volgende week zaterdag loop ik mee in een groepsmarathon in de buurt van Kampenhout waar ambiance belangrijker is dan resultaten (7K voor mijn rekening nemen), de week nadien een paar rondjes gaan afwerken op de Studio Brussel Warmathon te Leuven en dan zit het er op wedstrijdvlak / loopevents op voor 2016.
Het nieuwe jaar ga ik alvast sportief in want ik heb me samen met de running buddy ingeschreven voor de Meerdaalwoudtrail eind januari. We hebben gekozen voor de 9K wat misschien niet extreem is, maar gezien de ondergrond en het parcours zal dat verre van een ochtendwandeling worden ;-). Check het filmpje van de vorige editie maar eens op hun website.
Een zijn met de natuur en terwijl grenzen verleggen: ik kijk er keihard naar uit!
Verder kijk ik met interesse naar de Urban Trail van Gent en die van Antwerpen om het voorjaar van 2017 op gang te trekken, maar aangezien je je daar nog niet voor kan inschrijven, staan die nog niet officieel op mijn kalender.
Kortom: ambitie, motivatie én plannen in overvloed!
Waar 2016 de geschiedenisboeken zal in gaan als de start van de metamorfose, zal 2017 het jaar van de vooruitgang en bevestiging worden.
Goede voornemens op 1 januari… who needs them anyway ;-).
Mijn SONOS setup heeft er een nieuw broertje bij: de SONOS SUB die zoals zijn naam al doet vermoeden verantwoordelijk is voor het voortbrengen van lage tonen.
Binnenkort een deep-dive over mijn ervaringen met dit muzikaal speeltje, maar eerst nog wat tunes door de speakers knallen ;-).
Wordt vervolgd…
Vorige zaterdag stond er weer een loop event op mijn agenda: de NN Urban Trail Mechelen 2016.
Oorspronkelijk was het een run die ik zou doen in het gezelschap van vrienden en (ex) collega’s, maar waar ik door omstandigheden uiteindelijk alleen aan de start stond. Expect the unexpected zeker ;-)?
In ieder geval niets wat me afschrikt, want wie mijn vorige running blogs gelezen heeft, weet dat ik mijn allereerste event ooit ook helemaal alleen deed.
Pre-start
Vanaf 18u kon je op de Veemarkt van Mechelen terecht voor je startpakket: het borstnummer, het t-shirt en nog wat andere goodies zoals reflectors om zichtbaar te zijn in het donker.
Aangezien de stad van 19-23u autovrij was, heb ik mijn auto op de dichtstbijzijnde gratis parking geplaatst (Parking Douaneplein) en van daar richting Veemarkt gewandeld. Om 18u en dus goed op tijd was ik ter plaatse: ik had geen zin om mezelf op te jagen en wou ontspannen aan de start verschijnen.
Startpakket opgehaald, eens rondgekeken, wat oude bekenden tegengekomen en bijgepraat en dan terug richting de auto gewandeld wegens veel te koud om nog anderhalf uur stil te staan. In de auto heb ik mijn outfit bij elkaar geraapt, de GoPro ingesteld, een banaan gegeten en wat water gedronken en uiteraard mijn startnummer bevestigd. Restte me nog een half uurtje muziek luisteren om volledig pumped en ready for action richting Veemarkt te wandelen.
Waves
De NN Urban Trail Mechelen 2016 run had maar liefst 5.000 deelnemers waardoor er gestart werd in waves van 1.000 deelnemers. Vijf waves waarvan de eerste start om 20u en dan om het kwartier een nieuwe wave tot wanneer alle deelnemers vertrokken zijn. Zelf zat ik in wave 2 en startte ik dus logischerwijs om 20u15.
Een MC met ondersteunende beats bracht de sfeer erin waardoor de goesting om van start alleen maar groter werd. Dat moment waar iedereen rondom je staat te springen van enthousiasme (en ook wel om op te warmen :-)) is echt wel een fijn groepsgevoel wat je alleen maar kan onderschrijven als je er zelf al eens tussenstond.
Nog twee minuten en ik mocht van start… het moment waarop je hartslag toch iets hoger gaat, waarop je een laatste keer checkt dat je GoPro goed zit en aan het opnemen is en ook je “Running Man” playlist in gang gooit. Ready for lift-off!
De Run
Om met de deur in huis te vallen: mijn run ging super goed!
Ik heb enorm genoten van alles wat er rondom me gebeurde en ben er prima in geslaagd om mijn tempo te vinden en aan te houden zonder naar mijn Apple Watch te moeten staren. Op de moeilijke stukjes (bergopwaarts bijvoorbeeld) heb ik goed advies gevolgd en een tandje bijgestoken waardoor het allemaal makkelijker ging. Fier op mezelf!
Wat ook altijd fijn is zijn de fijne mensen langs de kant die je naam roepen (want die staat in grote letters op je startnummer) en supporteren alsof er een wereldtalent voorbij komt! Het draagt allemaal bij aan de sfeer en maakt dat je als deelnemer geniet van de eerste tot de laatste meter.
Tijdens het lopen is er ook een “wij” gevoel tussen de deelnemers. Zo had ik een meisje die in mijn wave zat en waarvan na enkele 100den meters bleek dat we hetzelfde tempo aanhielden. Zonder woorden vind je elkaar dan en neemt dan eens de ene, dan eens de andere het voortouw waardoor je om beurt je karretje kan aanhaken en volgen. Tof! We hebben niet gepraat Mariet, maar het was fijn enkele kilometers te delen!
De organisatie en zijn medewerkers verdienen trouwens een pluim want zowel het parcours als het operationele gebeuren waren prima geregeld! Ook bij aankomst was alles voorzien om het de lopers aangenaam te maken: Aquarius, een Maneblusser om alles door te spoelen, een beker verse soep, kachels om bij op te warmen terwijl je napraat… alles zoals het hoort dus!
De Harde Cijfers
Het draait bij een Urban Trail helemaal niet over hoe snel je de finish bereikt – er is zelfs geen officiële timing – maar toch ga je als runner je tijd checken en kijken hoe je het gedaan hebt. Gamification remember?
Ik heb de 10KM gelopen in 1u10′ en een paar seconden. Mijn snelste kilometer liep ik in 6’43’ en mijn traagste aan 7’40” terwijl de rest van de kilometers rond de 7’10” zat.
Als ik die tijden vergelijk met mijn tijden van de Belfius Ieper Trail halverwege oktober, dan is mijn gemiddelde per kilometer een minuut sneller! Niet slecht op anderhalve maand denk ik dan, wetende dat Ieper ook nog eens 2KM korter was dan Mechelen!
Hooray!!!
Aftermovie
Bij wijze van experiment en ook wel als herinnering heb ik tijdens de run een GoPro mbv een chest-mount gedragen. Een filmpje leek me niet zo spannend, dus heb ik gekozen om een time lapse video te maken van mijn avontuur en dat resultaat kan je hieronder bekijken.
Geleerd voor toekomstige registraties: misschien het interval verhogen zodat de beelden aan een wat trager tempo voorbij vliegen ;-).
Ervaring = leren uit je fouten nietwaar?
Afterthoughts
De NN Urban Trail Mechelen 2016 was heel erg leuk en volgend jaar ben ik graag opnieuw van de partij. Hopelijk zijn mijn medestanders dan in staat mee aan de start te verschijnen, zo niet doe ik het gewoon weer alleen.
In the end is dat toch waar het om draait: de lat leggen, erover springen en opnieuw de lat leggen, maar dan iets hoger en verder. En terwijl je daar mee bezig bent genieten van elke stap van het avontuur. Niks beter om het hoofd leeg te maken en tegelijkertijd een gezond lichaam te kweken.
Mechelen, U was een fijn publiek. Tot volgend jaar!
Mensen zijn gewoontedieren.
Ons lijf wil altijd terugplooien naar wat het gewoon is en ja, voor velen is dat “being a couch patato”. Het leven is een feest in de comfort zone. Of dat is toch wat we onszelf proberen wijs te maken.
The comfort zone is a psychological state in which things feel familiar to a person and they are at ease and in control of their environment, experiencing low levels of anxiety and stress. In this zone, a steady level of performance is possible.
Als je daar verandering in wil brengen, moet je die routine, die comfort zone van je geest en lichaam, zien te breken en een nieuwe vorm van “normaal gedrag” programmeren. Dat klinkt simpel, maar iedereen die al eens een slechte gewoonte heeft proberen af te leren (of laat ons positief denken: een nieuwe, gezonde gewoonte heeft willen aanleren), kan meespreken over de spreekwoordelijke muur waar je vroeg of laat tegenaan knalt.
Met diëten is dat je lijf dat je smeekt om junk food te eten. Bij sport gaat je lijf klagen dat het veel te laat, te koud, te warm, te donker, te whatever is om nu nog te sporten. Doe het morgen, dan gaat het beter gaan. En natuurlijk herhaalt die interne conversatie zich morgen helemaal opnieuw. Procastrinatie ten top!
Iedereen Is Gelijk
Bovenstaande iteratie is voor iedereen van toepassing. Het verschil tussen de cough patatoes en zij die erin slagen een nieuw normaal te definiëren is puur en alleen wilskracht.
Hoe graag wil JIJ iets veranderen?
Goede voornemens maken om iemand anders te plezieren is nobel, maar de wilskracht daarachter is veel te klein om te winnen van de drang van ons lijf om in die comfort zone te vertoeven. Met andere woorden: vroeg of laat ga je plooien en is het een verloren zaak.
Dat falen geeft je dan een gevoel van waardeloosheid, van geen karakter hebben. Van een regelrechte mission impossible! En dus geven veel mensen het op met als excuus dat ze het toch niet kunnen…
Niets is echter minder waar, alleen moet je het voor de juiste redenen doen. Als je iets wil veranderen aan je slechte gewoontes dan moet je dat in de eerste plaats voor jezelf doen. Alleen zo kan je dat intern duiveltje overwinnen en de deur wijzen. Na een tijdje is dat uitzonderlijk gedrag helemaal geen uitzondering meer en heb je een nieuwe, gezonde routine geprogrammeerd waar je lijf en geest comfort in vinden – see my point ;-)?
Mijn Duiveltjes
In het kader van mijn hardloopavontuur heb ik wat andere sub-challenges in het leven geroepen. Niet altijd extreme zaken, maar wel telkens dingen die mijn hardlopen alleen maar gaan ondersteunen en tegelijkertijd dingen waar ik toch best moeite mee heb om ze vol te houden.
Een snelle opsomming geeft me volgend lijstje:
- Becoming an early bird: niet dat ik zo een langslaper ben, maar ik zou graag om 6u klaarwakker zijn en van dat extra uurtje gebruik maken om te sporten. Ultieme doel is opstaan om 5u ‘s morgens.
- Water drinken: ik heb nooit graag water gedronken. Water is voor de vissen. Dat smaakt naar niets. Bah. Ondertussen drink ik gemiddeld 2L plat water per dag (soms al eens wat minder, maar zondigen moet ook nog kunnen toch?) en is dat tegenwoordig ook al “normaal” gedrag. Hier heeft Lifesum me trouwens goed geholpen door me met de neus op de feiten te drukken als ik niet genoeg gedronken had.
- Minstens drie keer per week een uur sporten: ook eentje dat ik al van de bucketlist mag halen, want ik zit aan een mooi gemiddelde van vier keer per week hardlopen met daartussen nog roeien enz.
- Minder TV kijken: vroeger keek ik gemiddeld een uur of 2-3 per dag TV en kwam ik zelf tot de conclusie dat ik er eigenlijk niks aan vond. Tegenwoordig haal ik nog een uurtje denk ik. De rest spendeer ik in boeken of online.
- Cut back on the junk food: veel mensen herkennen het “donderdag frietjesdag” syndroom wel. Spijtig genoeg is er dan ook nog “vrijdag kebabdag” en “dinsdag pizzadag”. Als je dan op andere dagen ook nog eens een pasta of andere koolhydraatrijke voeding gaat binnenwerken, dan zijn de andere inspanningen teniet gedaan. Zo erg als het voorbeeld dat ik net aanhaal, is het nooit geweest. Maar het was wel teveel van het goede en dus moest daar iets veranderen. Ik zal hier later een meer gedetailleerde blogpost aan wijden.
- Vroeger naar bed: al het bovenstaande vraagt best veel van je lijf, zeker als je pas begint. Combineer dat met een job van 50-60 uren per week en je hebt “an accident waiting to happen”. Ik heb gelukkig het voordeel dat ik bijzonder weinig slaap nodig heb: gemiddeld 5u per nacht en ik ben 100% opgeladen. Maar het lot moet niet getart worden en dus probeer ik tegenwoordig ten laatste om middernacht in bed te liggen. FYI vroeger was dit meestal ergens 1-2u ‘s nachts
How Do They Do It?
Hoe de rest het doet weet ik eigenlijk niet zo goed, maar ik kan wel delen wat mijn secret to success is.
- Peer pressure: zorgen dat iedereen mijn (soms) zotte doelen kent en mij daarop challenged. Niemand geeft graag toe dat ze afgehaakt zijn, ik ook niet. En dus trekt me dat soms over de streep om niet op te geven.
- Gamification: mijn Apple Watch en de activity circles zijn hier ongelofelijk goed in. Zowel mijn actief verbruikte calorieën als het aantal minuten per dag dat ik inspanningen geleverd heb, worden gemonitord en hebben elk een doel dat gehaald moet worden. Haal je je doel, dan krijg je felicitaties en schouderklopjes. Zo niet, dan krijg je niks. Voeg daar nog de optie om die zaken te delen met andere Apple Watch gebruikers en je combineert gamification met peer pressure. Voor sommigen zal dit een stressvolle situatie zijn, maar voor mij is dat telkens opnieuw dat extra zetje: niet plooien kerel!
- Meten is weten: elke dag sta ik op mijn Withings en wordt mijn gewicht, BMI en vetpercentage gelogd. Toegeven aan mijn duiveltjes heeft steevast een negatieve invloed op wat ik hier te zien krijg en dus houdt dit me op het goede pad. Daarnaast log ik ook alles wat ik eet en drink met Lifesum waardoor ik ook een prima overzicht heb van hoeveel vetten, eiwitten, koolhydraten enz ik verwerk en hoe die verhoudingen staan ten opzichte van mijn doelen.
- Constant nieuwe uitdagingen: ik geef mezelf constant nieuwe challenges om mezelf te behoeden voor procastrinatie . Mijn streefgewicht licht lager dan wat je gemiddeld behaald in de geplande tijd. Mijn sportieve doelen verleg ik constant naar de grens van het net-niet-onmogelijke. En dat werkt prima, want die eens onmogelijke uitdaging is een verre herinnering wanneer je tegen de nieuwe opgelegde challenge aankijkt.
Bovenstaande punten werken prima bij mij, maar uiteraard is dit een individueel iets. Iedereen is gelijk, maar iedereen is ook anders. Wat mij motiveert kan voor iemand anders het omgekeerde effect hebben. Het is een kwestie van jezelf goed kennen en weten waar de spreekwoordelijke knopjes zijn die je moet indrukken.
Just Do It
Eigenlijk is het simpel: gewoon beginnen! Effe geen enkel excuus toelaten en vooral niet gaan procastrineren. We naderen het eind van het jaar en het ideaal excuus is nu om te zeggen dat je met de feestdagen in het vooruitzicht liever op 1 januari gaat starten.
I smell bullshit.
Nu beginnen betekent dat je tijdens de feestdagen minder schuldgevoel moet hebben over die extra portie lekkers of dat extra glaasje champagne. Je bent namelijk bezig met een gezonde geest in een gezond lichaam en die extraatjes train je er toch af.
Probeer een van mijn tips om je op weg te helpen en voor je het weet heb je een nieuwe, gezonde gewoonte op je palmares staan. Vanaf dat moment ligt de weg open naar wat eens onmogelijk geacht werd :-)!
You’ll thank me later.
Cheers.
Ongeveer een jaar geleden besliste ik rond deze tijd dat ik een “runner” zou worden. Genoeg luilekker geweest voor de rest van mijn bestaan en tijd om de spreekwoordelijke koe bij de horens te vatten.
Een week later stond ik Decathlon voor mijn allereerste loopband ever te kopen en was er geen weg meer terug. Ik moest en ik zou mijn zelfopgelegde challenge aangaan en overwinnen!
Evy en ik
Mijn eerste 5KM heb ik samen met Evy gelopen, maar na die 5KM gingen onze wegen uit elkaar. Niks tegen Evy, maar ik was de app beu: te ouderwets, te saai. Ik ging over op de apps van Fitness22 en die gebruik ik vandaag nog steeds zowel voor het hardlopen als voor andere oefeningen waarover later meer.
De oude sportschoenen werden aan de haak gehangen en nieuwe brothers in arms onder de vorm van Nike Pegasus 33 werden geïntroduceerd, samen met T-shirts, singlets, shorts, sokken, jasjes en zelfs tights! Alles in Dri-Fit stof van Nike en ja dat kost wat meer, maar dat is écht aangenamer om te sporten.
Verder schreef ik nog mogelijks interessante stukjes over mijn koptelefoon of choice voor het hardlopen, over de apps die ik gebruik om mijn eetgewoontes te volgen en nog veel meer.
From Zero To 5K
De race naar 5KM heb ik afgerond na ongeveer 2 maanden trainen. Soms drie keer per week rennen, andere weken maar één keer. Niet super intensief dus, maar wel zonder veel moeite en vooral zonder kwetsuren.
Die eerste milestone deed ik trouwens volledig “indoor” oftewel op mijn loopband. De belangrijkste redenen waren dat ik in den beginne geen zin had om buiten te gaan hardlopen als ik met moeite 2 minuten effectief kon hardlopen. Wat zouden de mensen wel niet denken weet je wel ;-)?
Een andere reden was dat een loopband me tegelijkertijd vrijheid gaf om te lopen wanneer ik wou zonder aangepaste kledij (donker, regen, wind, te warm, te koud,…) en anderzijds een enorme pressure gaf om effectief te hardlopen: dat ding staat er en heeft geld gekost dus no more excuses en sporten maar!
Als derde hefboom heb ik gekozen om iedereen die het wou horen in te lichten over mijn ambitie en om mijn updates uitvoerig te delen op sociale media (vooral Facebook en Instagram) en mijn blog. Hierdoor kreeg ik regelmatig vragen van vrienden en collega’s waardoor ik een sociale peer pressure kreeg om vooral niet op te geven!
En dat heeft allemaal prima gewerkt en mij door de momenten gesleurd dat ik zin had om ermee te stoppen. Dus als je zelf ambitie hebt weet je nu wat gedaan :-).
Next Steps: A New Challenge
Na die 5KM had ik mijn eigen doel eigenlijk bereikt en alle negatievelingen lik op stuk gegeven.
I did it my way. I fucking did it! Eat that.
Tot mijn eigenste verbazing ben ik ergens op dat moment een “runner” geworden. Ik had plezier in het lopen en betrapte mezelf er op dat ik zin had om te rennen of dat ik een soort van tinteling in mijn benen voelde wanneer ik al een paar dagen niet meer gaan lopen was. Amazing I tell you! Had ik zelf nooit gedacht als ik zo eerlijk mag zijn…
En dus werden er zotte plannen gemaakt en opnieuw gedeeld: die 10 Miles Of Antwerp in 2017 zouden mooi staan op het palmares! Op het moment dat ik dat dacht en zei, was 5KM mijn maximaal resultaat en was 16KM (10 miles) echt een hele grote en lange brug te ver, maar het doel was gezet en de uitdaging stond op het bord. En dus moest er verder getraind worden.
Tussenstapjes
Een groot onoverkomelijk probleem wordt een veel makkelijker te tackelen iets wanneer je het in deelproblemen kapt. Common sense.
Trainen op 16KM leek (en lijkt vandaag nog steeds) een Mission Impossible en aangezien ik Tom Cruise niet ben, moet dit “Tim-Style” worden aangepakt. Deelproblemen definiëren en actieplannen uitwerken en met een failure is not an option mentaliteit ertegenaan knallen!
Deelprobleem was makkelijk: de afstand verdubbelen tot 10KM en die afstand kunnen uitlopen. Eind augustus ben ik hier met laserfocus op beginnen werken en begin deze maand heb ik die kaap afgerond.: another milestone reached.
Enerzijds deed ik dat met mijn vertrouwde apps op de loopband, anderzijds door af en toe eens buiten te gaan hardlopen, kwestie van te leren een tempo te vinden en aan te houden. Op een loopband is dat namelijk veel simpeler: snelheid ingeven en lopen maar. Persoonlijk was dat iets waar ik vooral in het begin, maar nu soms nog mee sukkel. Gelukkig is dat iets waar mijn Apple Watch me bij helpt door constant mijn gemiddelde tijd/KM te broadcasten zodat ik kan vertragen of versnellen waar nodig.
De truk van de peer pressure was ondertussen iets afgevlakt omdat de ongelovigen ondertussen wisten dat ik het kon. Om alsnog een vorm van pressure te scheppen en mezelf te verplichten om te blijven trainen, schreef ik me in voor loopwedstrijden / loopevents.
Half oktober liep ik de Belfius Ieper Trail van 8KM, deze maand deed ik mee met Run In The Dark 5KM en volgende week staat de Mechelen Urban Trail 10KM op het programma. In maart 2017 is er een Levensloop tvv kankerbestrijding ingepland en net voor de zomer een Caveman Run van 9KM in het verre Nederland.
Daar moet dus nog de 10 Miles Of Antwerp bij komen eind april als ik me goed herinner en naar aanloop van die wedstrijd ga ik nog een stuk of drie andere leuke uitdagingen zoeken ter voorbereiding van mijn bucketlist item.
Yay Or Nay?
Met al het voorgaande denk ik dat het dus een ideaal moment is om achterom te kijken en een evaluatie voor mezelf te maken.
Met trots en fierheid kunnen zeggen dat je een runner, een hardloper bent is een fijn gevoel en alleen daarvoor zou ik het opnieuw doen. Vooral omdat niemand het ooit in mij had gezien, mezelf inbegrepen trouwens!
Ander bijkomend voordeel: die spreekwoordelijke kathedraal die al jaren goed verborgen en geïsoleerd was, komt stilletjes aan piepen aan de oppervlakte ;).
Wanneer zelfs mensen die me dagelijks zien beginnen te zeggen dat ik zienderogen wegsmelt, dan weet je dat je goed bezig bent en ben je nog twee keer zo hard gemotiveerd natuurlijk.
Aan de Sagrada Familia zijn ze ook al vele jaren aan het werken, maar eens ie af is wordt het wel de baas der kathedralen: dat kan tellen als een statement toch ;)?
De motivatie is tegenwoordig zo hoog dat ik mezelf betrap op artikels lezen rond voeding en opwarmingsoefeningen, dat ik ondertussen geabonneerd ben op het Runner’s World magazine, dat ik een fitness abo heb én nog andere sporten aan het schema toevoeg as we speak. Om niet te vergeten dat ik nog altijd de trotse eigenaar ben van een WaterRower en die ook opgenomen heb in mijn training.
Yay or nay dus? Een dikke vette YAY natuurlijk! Ik ben een hardloper en ik blijf een hardloper.
See you at the finish line…
Eerder deze week werd wereldwijd het “Run in the Dark” event georganiseerd, een hardloop event ten voordele van onderzoek naar ruggengraat letsels.
As darkness sweeps around the globe on Wednesday, November 16th, thousands will pull on their running shoes and red flashing armbands and head for the door. In over 50 cities worldwide, they will be part of a living light show flowing through the streets like lava. Those same people will be helping to fast-track a cure for paralysis as part of the Run in the Dark. Join us in one of our 6 official locations, Dublin, Cork, Belfast, London,Manchester and Taipei (12/11), or join with our volunteers in pop-up events in cities worldwide.
Ludus Fortis
Omdat zulke events gewoon hartstikke de max zijn en omdat ze me ook een reden geven om te blijven trainen, schreef ik me een paar weken terug samen met een collega in. In België ging het pop-up event door in Mechelen, georganiseerd door een crossgym team waar er trouwens een erg fijne sfeer hing! Thumbs up voor het team van Ludus Fortis.
Ik schat dat we met een deelnemersveld van om en bij de 50 personen waren waarvan ik vermoed dat het merendeel crossfitters waren. Wereldwijd deden er dit jaar meer dan 50.000 mensen mee en al dat inschrijvingsgeld gaat dus naar onderzoek om ruggengraat letsels te herstellen.
We gingen van start met een korte opwarming (squats are tough!) waarna de LED-armbandjes omgedaan werden en we iets na acht van start gingen.
Na een paar straten rond de crossgym verkend te hebben, doken we de veld- en modderpaadjes in rond de Eglegemvijver! Het was echt wel een run in the dark, want zonder de gloeistaafjes die de organisatie her en der had aangebracht, zou ik ongetwijfeld verloren gelopen zijn ;-).
Na welgeteld 37 minuten waren we terug bij ons vertrekpunt. Enthousiastelingen konden voor de 10km gaan en het parcours nog eens doen, maar daar hebben wij voor gepast – we hadden reuzehonger :-D!
De Tijden
We kwamen als laatste deelnemers over de virtuele finish (wat wil je met al die afgetrainde crossfitters van Ludus Fortis ;-)), maar desondanks was ik super tevreden met mijn tijden!
Tot voor kort waren mijn gemiddelde tijden 7’45” per kilometer wat overeenkomt met een loopsnelheid van 8km/h.
Hieronder een screenshot zoals de tijden geregistreerd werden door mijn Apple Watch:
Zoals je kan zien waren mijn eerste twee kilometers supersnel – respectievelijk 9,7km/h en 9,2km/h! Het enthousiasme van de groep en de goesting om erin te vliegen helpen hier natuurlijk bij! Bij kilometer drie heb ik wat gas teruggenomen omdat ik wou vermijden dat ik in overdrive zou gaan, maar liep ik alsnog een goeie 8,3km/h.
Kilometer vier was de moeilijkste zowel op vlak van terrein als op vlak van lichaam en geest. Teruggevallen naar 7,5km/h en op de ademhaling focussen bracht mentale rust, waardoor ik de laatste kilometer terug mijn normaal tempo heb gevonden en met 8km/h de eindstreep bereikte.
Voor doorwinterde hardlopers natuurlijk geen spectaculaire tijden, maar zoals ik al zei ben ik er zelf super blij mee en geeft het een duidelijke progressie weer op persoonlijk vlak!
Een zicht op het parcours dat werd afgelegd:
Volgend jaar loop ik graag opnieuw mee voor dit goede doel en uiteraard wil ik dan ook een straffere tijd neerzetten. Hopelijk heeft mijn blog jou geïnspireerd om ook aan de start te verschijnen en drinken we achteraf samen een frisse pint (of sportdrank ;-)).
Last but not least een welgemeende dankjewel voor mijn running buddy die de hele tijd in de buurt bleef lopen – voor haar was dit eerder een “Walk in the Dark” 😉 en zonder mij was ze zeker bij de eerste over de meet gegaan!
En nu de loopschoenen weer aantrekken want binnen twee weken staat de Mechelen Urban Trail op het programma!
Wie mijn instagram feed volgt, heeft al meermaals de hashtag #RoadTo10K zien voorbijkomen. Niks meer of niks minder dan het aangeven van mijn persoonlijk doel tijdens mijn loopsessies, namelijk 10 kilometer kunnen lopen.
Toen ik elf maanden terug mijn eerste stappen zette in dit avontuur, had ik nooit durven dromen dat het me zou lukken om 10km te lopen zonder te wandelen of te rusten. 5km was mijn doel en ik zou al uitermate tevreden zijn als dat zou lukken.
Het is dus met enige trots dat ik kan zeggen dat ik gisteren voor het eerst 10km gelopen heb en dus mijn oorspronkelijk doel verdubbeld heb. Over een stretched goal gesproken ;-).
De app die je rechts op de foto kan zien is trouwens 10K Runner van Fitness22. Ik heb verschillende apps geprobeerde voorbije 11 maanden en de apps van Fitness22 zijn “blijven plakken”. Ik begon met de gratis 5K versie en zodra dat doel bereikt was, kocht ik de betalende 10K versie.
Een paar maanden later heb ik die app dus “uitgelopen” en is het weer tijd voor iets nieuws. Die nieuwe app(s) heb ik ondertussen al gevonden en geïnstalleerd, maar ik wil ze eerst een paar keer testen alvorens ik er hier iets over drop.
Take-away van dit kortverhaal?
Niks is onmogelijk!
Geloven in jezelf, ook wanneer niemand anders dat doet en vooral blijven gaan!
Niet plooien!
Ik weet heel zeker dat moest je een jaar geleden een rondvraag gedaan hebben bij mensen die me kennen en gevraagd had wat de kans was dat ik vandaag, 11 maanden later, 10km zou lopen, dat +95% je gek had verklaard (de andere 5% zijn gewoon lief ;-)) en toch… toch deed ik het!
“What we can or cannot do, what we consider possible or impossible, is rarely a function of our true capability. It is more likely a function of our beliefs about who we are.” – Anthony Robbins.
Drie weken geleden was het eindelijk zo ver: mijn allereerste “loopwedstrijd”! Een maand of drie terug schreef ik me in en gaf ik mezelf een extra motivatie om te blijven lopen.
De Belfius Ieper Trail zou mijn eerste wedstrijd worden (eigenlijk is het geen echte wedstrijd, want het gaat vooral om de ervaring van door de stad en zijn gebouwen de lopen, veel minder over hoe snel je dat doet) en ik zou er alles aan doen om van mijn eerste ervaring een succes te maken.
Failure was not an option!
Op Hotel!
Aangezien Ieper in mijn geval toch wel 45 minuten rijden is, besloot ik om zonder stress en uitgerust aan de start te verschijnen. Als een echte sportman 😉 ging ik op afzondering en verbleef ik in het Ariane Hotel: dikke, vette aanrader als je Ieper wil bezoeken! Supervriendelijk personeel, heel gezellig ingericht, op 5 minuten wandelen van het centrum, top kamers met ditto bedden, heerlijk ontbijt én een top restaurant om ‘s avonds gezellig te tafelen.
De Voorbereiding
De wedstrijd zou ongeveer 8km lang zijn en dat werd dus de afstand waarop ik getraind heb. Om jullie een idee te geven: pas op 1 oktober jongstleden liep ik voor het eerst 8km zonder tussendoor te wandelen. De weken daarvoor heb ik altijd op 5km getraind of ging ik tot 8km maar dan met wandelmomentjes ertussen.
Omdat 16 oktober opeens heel snel dichter kwam, heb ik op 26 september mijn afstand op 6km ingesteld en twee dagen later, op 28 september deed ik er 7km. Elke training heb ik er dus 1km bijgedaan om dus zoals gezegd op 1 oktober naar 8km te gaan.
Op 4 oktober deed ik 8,35km, op 6 oktober werd dat 8,52km en op 9 oktober nog eens 8,01km. Op 12 oktober heb ik nog een kort loopje van 4km gedaan en vanaf dan gerust tot D-day.
Ik moet eerlijk toegeven dat dat niet makkelijk was: ik wou liever lopen om zeker te zijn dat ik het nog kon 😉 maar collega hardlopers gaven me ander advies en aangezien ik een beginner ben, heb ik hun advies gevolgd.
D-Day
Op zondag was het zo ver: wekker om 7u om zonder stress te ontbijten en me klaar te maken. Dat ontbijt werd bewust licht gehouden kwestie van geen last te hebben onderweg.
De start was voorzien om 9u en omstreeks 8u30 was ik ter plaatse. Start nummer ophalen, uitzoeken waar iedereen moest verzamelen,… ik doe zo een zaken graag op voorhand en zonder me op te jagen en dus was ik graag goed op tijd.
Om 9u was het zo ver en gingen de eerste lopers van start. Ik gok dat in de vierde of vijfde wave zat, waardoor ik vertrokken ben rond 9u15 denk ik. Spannend!
Het parcours was plezant met veel animatie en hier en daar toeschouwers die er ook een feest van maakten! Top!
Uiteindelijk was de totale afstand iets meer dan 8km en kwam ik aan na 1u 5′ wat helemaal binnen de verwachtingen was. Eigenlijk was dat zelfs een snelle tijd want je moest hier en daar stappen omdat er opstopping was bij het betreden van winkels, monumenten,… waar je door een normale deur moest. En dat kan uiteraard een probleem zijn met bijna 2000 lopers ;-).
Lessons Learned
Mijn eerste deelname aan een heuse loopwedstrijd / loop event was er eentje om in te kaderen! Ik heb me supergoed geamuseerd en het feit dat ik deelnam, heeft me de maanden ervoor blijven stimuleren om te blijven lopen. Per slot van rekening is failure not an option remember ;-).
Uiteraard heb ik ook fouten gemaakt: geoefende hardlopers hadden me gezegd dat de meest voorkomende fout is dat je je laat meezuigen in het tempo en het enthousiasme van de andere lopers, waardoor je zelf boven je tempo zit en potentieel een slag van de hamer krijgt ergens halverwege.
Ik heb me hier zelf ook schuldig aan gemaakt: mijn eerste kilometer deed ik in 6’50” wat bijna een minuut sneller is dan het tempo waarop ik getraind had. Gelukkig had ik mijn trouwe metgezel (mijn Apple Watch) mee die me hier attent op maakte, waardoor ik bewust trager ben gaan lopen. Mijn uiteindelijk gemiddelde per kilometer was 7’54” wat nog altijd sneller is dan mijn trainingsschema, want zoals ik al zei verlies je best wat tijd bij de passages door bezienswaardigheden.
Now what?
Doorgaan natuurlijk!
Ik heb de smaak te pakken en heb al nieuwe doelen uitgestippeld waar ik in een latere blogpost nog op terugkom. De Belfius Ieper Trail was plezant en een aanrader aan iedereen die zin heeft in een gezellige stadsloop door een fijne stad. Volgend jaar doe ik opnieuw mee! En hopelijk jij ook :-).
Recente Comments